Out of the Dark festival – bands van verschillend kaliber overtuigen Haarlem

tekst: Silviapd
foto’s: Evelyne Steenberghe

Out of the Dark festival tour
Amberian Dawn, Xandria, Serenity, Tristania, Van Canto

Al vroeg om zes uur opent het Patronaat  de deuren voor de toegestroomde bezoekers van het Out of te Dark festival. Een turbo tour van dertien shows in heel Europa, waarvan Haarlem er een van is. Een unieke kans om deze package bands eens samen te zien.

Amberian Dawn opent de avond. Deze Finse band brengt traditionele gothic muziek zoals velen dat kennen van landgenoten Nightwish. Zangeres  Heidi Parviainen is een sprookjesachtige verschijning met donker haar en lange jurk.

Meteen zet ze erg hoog in, met duizelingwekkende uithalen die goed boven de bombastische muziek uit komt. Een bekwame zangeres, maar de performance is wat statisch.

De gehele band lijkt vastgevroren op het podium en komt past halverwege de set meer in beweging. Met folk invloeden, middeleeuws tintje hier en daar, houdt de band de nummers dynamisch al komt het wat lastig van de grond. Deze band heeft zeker potentie, al zijn ze geenszins vernieuwend.

“Shallow Waters” is flink uptempo en steekt technisch goed in elkaar.  Ook blijft het geheel toegankelijk ondanks de muur aan muziek, stevige gitaren en melodieuze toetsen.

De vergelijking met de beroemdere landgenoten gaat zeker op, want ook hier een  toetsenist Tuomas Seppälä als songwriter. Als de band wat meer los komt, is er zeker potentie.

Xandria heeft een nieuwe frontvrouw Manuela Kralle en voor velen is het toch even wennen, al is ze zeer capabel en weet de nummers prima te vertolken. Sterker nog, het lijkt alsof ze nooit wat anders heeft gedaan.

De band toont live veel pit en met nummers als “India” en “Ravenheart” wat een feest is voor de fans. Jammer dat het geluid wat rommelig is, waardoor de details wat verloren gaan.

De Oosterse invloeden,  snelle gitaarloopjes en heldere zang maken deze band meer eigen dan zoveel anderen in dit genre. Een ding is zeker met deze zangeres in de gelederen kan deze Duitse  band de competitie met de Nederlandse gothic bands wel aan gaan. Al wordt naar het einde toe de nummers wat eentonig.

Serenity is de waardige vervanger van ReVamp op deze tour, die door ziekte van Floor Jansen heeft moeten afzeggen. Persoonlijk is deze derde band een welkome afwisseling tussen al die female fronted bands.

Deze Oostenrijkse symfonische band heeft al een stevige fanbasis opgebouwd door de succesvolle tours met Kamelot. Ook het album “Death & Legacy” is zeer goed ontvangen. Geen wonder dat het flink druk is en de zaal vanaf het begin flink in beweging komt.

Zanger Georg Neuhauser is een frontman in hart en nieren. Vol vuur weet hij iedere minuut spannend te houden en de set vliegt voorbij.  Het is werkelijk een genot om deze man op het podium bezig te zien.

Zijn stem is warm en krachtig met veel energie. Of hij nu de hogere regionen op zoekt of juist het kleiner houdt, het is allemaal even zuiver.

De kracht van de band zijn de toegankelijke nummers die in je hoof blijven, zonder saai te worden. Daarnaast zijn het stuk voor stuk bekwame muzikanten. “Velatum” staat bol met melodieuze piano, stevige drumpartijen, violen, felle gitaren en dat levert een prachtige meezinger op.

De feedback uit de zaal is groot, waardoor de show snel naar een hoger niveau wordt getild. “Serenade Of Flames” is een sterk duet met de Franse zangeres Clementine. De interactie onderling is erg sterk en vormt zeker een hoogtepunt van de avond.

Bescheiden neemt de band de ovatie in ontvangst, benadrukkend dat ze in de lente terug komen. Goed nieuws, want deze band heeft wederom een sterke indruk achter gelaten.

Dan is het de beurt aan de Noorse band Tristania om het publiek op te zwepen.  Van alle bands, draaien zij al ruimte tijd mee vanaf begin jaren negentig. Met een nieuwe line-up heeft de band zichzelf op de kaart gezet.

Het is alweer een jaar geleden dat Nederland voor het eerst kennis maakte met de nieuwe zangeres Mariangela Demutras, die met haar eigen stemgeluid de band een nieuwe deed inslaan. Het nieuwe album “ Rubicon” is een succes en ook vanavond weet de band velen te verrassen.

Met “Year Of The Rat” opent de band stevig en overtuigend, meteen is de energie daar en dat is maar goed ook. Door de voorgaande band is het lastig om de zaal te laten overschakelen op een complexere muziek.

Tristania is altijd een band geweest die met ieder album een ander geluid liet horen en dat maakt ze niet even toegankelijk, wel uniek en zeker getalenteerd. Ook vanavond blijkt de samenzang van de muzikanten een hoogtepunt.

Helaas werkt de microfoon van Mariangela vooraan niet goed, en blijft het geluid wat dof om alle vocalen, zoals die van bassist Ole Vistness, goed te horen. Een oude hit “The Shining Path” weet de nieuwe frontvrouwe wonderbaarlijk goed om te vormen.

Zanger Kjetil Nordhus is goud waard met zijn warme stem die een prachtig contrast vormt met die van Mariangela. Alles steekt goed in elkaar; er is veel beweging op het podium en zelfs wat ingetogen.

Gitarist Anders H. Hilde komt in actie tijdens “The Passing” met krachtige grunts en zware gitaren ondersteund door Gyri Losnegaard aan de andere kant. Daar bovenop de dominante drumpartijen van Tarald Lie Jr.

Wat groots opent eindigt klein met de fragiele en zo zuivere uithalen van allen: een mooi stuk a capella.

De band weet je aandacht te grijpen en daagt de luisteraar uit. Het duurt dan ook even voordat de zaal minder afwachtend reageert, maar halverwege slaat dit om in een groot enthousiasme.

Kjetil Nordhus kondigt een van de stevigere nummers aan met humor: “I saw the moshpit on Serenity so for you is The Wretched.” Groovy gitaren, snelle drums klinken meteen catchy en energiek, wanneer de grunts van Anders wordt de sfeer donkerder.

Hier laat Mariangela zien dat ze ook zeer laag kan zingen, stoer en krachtig. Dit keer zijn de rollen omgedraaid en laat Kjetil halverwege een warmer en gevoelige tegenpool horen.

Zo blijft de show dynamisch, energiek en spannend. Neem “Beyond The Veil” waar bassist Ole met Anders zware grunts laat horen, om een seconde later om te schakelen naar de melodieuze hoge uithalen van Mariangela. Wederom tilt Kjetil het naar een hoger plan..

Met deze bekendste hit in het midden van set, riskeert Tristania dat de show in zakt. Dit is niet het geval, de energie straalt over op het ingetogener “Shadowman” en iedereen kan even op adem komen na die intense ervaring.

Een nummer wat op het album wat vlak is, maar door de sterke drum inzet van Tarald meteen de toon zet. Door de sterke gitaren en bas variaties valt het niet op dat na zeker twee minuten Mariangela temperamentvol inzet.  Laag, log en zwaar domineert Kjetil  in een spannende interactie. De laatste minuut is puur kippenvel!

Wanneer uiteindelijk na “Exile” het doekt valt, is de zaal opgetogen en het publiek overtuigend.  De afwisseling van stemmen, de muzikaliteit en het feit dat Tristania tot in de vingers de show beheerst , maakt dat ze de voorgaande bands overstijgen.

Van Canto is de headliner van de avond en de eerste show op Nederlandse bodem. Hoe anders is deze band, al is het maar omdat er naast vijf zangeres alleen  een drummer op het podium staat.

De format is simpel: een a capella gezelschap die zelfs gitaren, keyboards en solo’s  voor zijn rekening neemt. Bekend geworden met covers van grote metal bands is het natuurlijk makkelijk scoren.

Zo ook wanneer Van Canto in het begin van de set “Wishmaster” van NIghtwish inzet. Een nummer wat de hele zaal kent, en dan wordt er ook meteen meegezongen en gejuicht.

Dat neemt niet weg dat het geheel erg goed klinkt, met name zangeres Inga Scharf heeft een zeer warm stemgeluid, wat misschien niet zeer uniek is maar wel erg goed past bij al die mannen rond haar heen.

Deze mannen maken er een waar spektakel van; allen lopen ze veel heen en weer, wat knap is wanneer bijvoorbeeld Ross Thompson, gespecialiseerd in ‘rakatakka’ inzet die zo een paar minuten kan duren.

Een band met een goede conditie dat zeker, maar bovenal een uitstekend gevoel voor ritme en met het nieuwe album “Break The Silence” (review hier) is goed ontvangen en de Duitsers winnen steeds meer fans.

De cover van Sabaton’s “Prima Viktoria” doet niet onder aan het origineel en dan is goed te zien hoe subliem het is om deze nummers zo te vervormen dat deze zangeres het enkel met drum nog net zo krachtig laten horen.

De zaal staat dan al te springen en wanneer de band nog een woord tot ze richt is het gejuich niet uit de lucht. “ It is a warm welcome our first show here. Unfortunatly we don’t speak Dutch so we have a German song for you!”

Eentje uit het eigen geschreven repetoire en dan is toch pijnlijk duidelijk dat de covers beter aanslaan dan de stevigere, uptempo song die dan volgt. Daarnaast is het Duits ook weer niet zo meezingbaar.

Toch heeft Van Canto een vermakelijke show afgeleverd, alleen de vraag is of na een paar keer de verrassing er niet vanaf is. Dan sluipt erin dat de format wat saai is om het lang vol te houden.

Al met al een succesvolle combinatie van bands, die allen met een zeer eigen geluid de avond gevuld hebben: fans hebben zich geen moment verveeld en met name de laatste paar optredens kwamen goed uit de verf!