Metal Female Voices Fest – Therion als passende afsluiter van een dynamisch weekend
tekst: Frans Neelen
foto: Stéphane Odent
Nagenietend van de mooie zaterdageditie waarin goede, stevige optredens centraal staan en ook de nodige vriendschapsbanden worden aangehaald. Velen maken zich weer op voor de zondageditie. Een jaargang die vooralsnog als laatste de boeken in zal gaan. De organisatie heeft reeds aangekondigd om na twaalf opeenvolgende jaren het jaar 2015 te gebruiken als “overdenkingsjaar” en dus het festival niet te organiseren.
Het hernieuwen van de formule en het zoeken naar partners wordt aangedragen om hierna in 2016 sterker dan ooit terug te keren. Eerlijkheidshalve zit er na al die tijd inderdaad wat sleet op de formule maar jammer blijft het wel. Het siert de organisatie om dit voortijdig bekend te maken aan de trouwe bezoekers, zodat zeker de vanuit verre oorden afkomstige rockers geen onnodige kosten vooraf zullen maken. Eerst maar eens gaan meemaken wat deze dag ons zal brengen.
Voormalig Dendura vocaliste Aziza Poggi probeert het sinds 2011 onder de naam Aria Flame en mag de zondag openen. Vorige week is hun eerste EP op de markt geslingerd onder de naam “A World of Silence”.
Gehoord heb ik hem, naast wellicht het merendeel van het publiek, nog niet dus ik ben wel benieuwd wat Aziza te brengen heeft. Vorig jaar nog maakte zij deel uit van het inmiddels ter ziele gegane Eve’s Apple en daar wist zij mij niet te imponeren.
Fel oranje overheerst op het fraaie logo op de backdrop en dit accentueert ook de kleding van Aziza. Ondanks deze frisse kleurstelling weet de muziek mij niet te bekoren. Leunend op een zware bassound komt het geheel nogal log en traag over. Aziza weet mij al meteen bij het eerste nummer behoorlijk op de kast te jagen met haar hoge, te regelmatig terugkerende hoge “yeah, yeah” uithalen.
Vreemd is ook dat er een onbemand keyboard op het podium staat terwijl deze wel degelijk te horen is. Vanaf het 3e nummer komt de beste man opdraven om dit ietwat vreemde euvel te verhelpen. De donkere hard rock weet mij echter niet te bekoren ondanks de ook hier weer uitgenodigde gastvocaliste die er niet in slaagt het geheel naar een hoger niveau te tillen.
Het Italiaanse Evenoire klinkt als band een stuk strakker. Hun Gothic is doordrenkt met een flinke scheut folk en lekker aanstekelijk. Helaas weet vocaliste Elisa Stefanoni die niet onverdienstelijk ook de fluit hanteert, mij niet te overtuigen. Haar zang komt mij te schreeuwerig over en dat is best jammer. Toch weten ze het publiek best mee te krijgen, vooral wanneer het gaspedaal verder wordt ingetrapt.
Een band waar vooraf in het publiek al veel over wordt gesproken, gespeculeerd is Magistana Saga. Het is totaal onbekend en Japans, dus maakt dit nieuwsgierig. Wanneer de band het podium opkomt, springt de extravagante uitdossing meteen in het oog. Met haardossen waar de gemiddelde jaren ’80 hairspray-band jaloers op zou zijn.
Compleet met een ruim vallende glitter, gothic outfit en een zangeres die zo lijkt te zijn weggeplukt uit een zeventiende-eeuwse porseleinen poppenkast, trek je natuurlijk wel meteen de aandacht van het publiek. Maar ze kunnen wel strak spelen zeg. Deze Japanners hebben er duidelijk zin en zetten een bijzonder goed optreden neer.
Met de ondersteuning van een strakke ritmesectie en een vingervlugge gitarist die soleert alsof zijn leven er van af hangt dendert de stevige, aanstekelijke mix van pop, rock en metal als een stoomwals over het publiek heen.
Die weten ze helemaal voor zich te winnen wanneer gitarist Urigi in aandoenlijk Engels probeert de zaal toe te spreken (we have cd’s, please buy).
De theatrale vocaliste Lori heeft een prettige stem die goed bij de muziek past. Hoewel haar presentatie wat statisch is en de teksten in het Japans zijn weet ze de aandacht goed vast te houden. De eerste surprise van de dag.
Na het uiteenvallen van Trail Of Tears in 2013, richtte zanger Ronny Thorsten de band Viper Solfa op. Naast Ronny bestaat deze uit ex-Trail Of Tears-leden Endre Moe op bas en Bjørn Dugstad Rønnow op drums, zangeres Miriam “Sphinx” Renvåg (Ram-Zet, Endling) en gitarist/toetsenist/componist Morfeus (Mayhem, Limbonic Art, Dimension F3H).
Een zeer ervaren gezelschap dus, dat het MFVF publiek trakteert op een primeur, namelijk het allereerste live optreden van Viper Solfa ooit. De band opent genadeloos hard en overdonderend en het publiek reageert in eerste instantie terughoudend.
De extreme muziek en onbekendheid met de nummers is daar ongetwijfeld debet aan. Het komende debuut “Carving an Icon” is al wel ingeblikt in de studio maar zal begin 2015 pas worden uitgebracht.
Naar eigen zeggen brengen zij “poison music” en dat zal best zo zijn. Extreem en hard is het in ieder geval wel. De uniforme aankleding van de band in antraciete overalls voorzien van emblemen en een gigantische V op de rug, doet een beetje eng militaristisch aan.
Dat wordt nog eens versterkt door zanger Thorsten die met zijn strak achterovergekamde kapsel en dito blik als een veldheer zijn brute vocalen de zaal in slingert. Zangeres Sfinx is daarentegen de perfecte side kick met haar krachtige, cleane vocalen en bewijst wederom te beschikken over een fantastische live presentatie.
Zodra het publiek een beetje bekomen is valt er echt wel te genieten van nummers als “Whispers and Storms”, “Carving an Icon” en het aan het publiek opgedragen “Viper Legions”. Hier gaan we zeker nog meer van horen !
Tijd voor een heerlijke portie ouderwetse Thrash metal met niemand minder dan Sabine Classen als brulboei en grote roergangster van het Duitse Holy Moses. Waren het gisteren The Sirenes die aan de wieg stonden van Female Fronted Metal, dit geldt op thrash gebied zeker voor la Classen.
Al sinds 1980 actief en met klassieke albums als “Finished with the Dogs“, “The New Machine of “Liechtenstein” en recentere knallers als “Dissorder of the Order” en de dit jaar verschenen knaller “Redifined Mayhem” op je conto kan er uiteraard weinig misgaan.
“Defcon II” gaat nog strak beukend en midtempo van start, maar als Sabine vraagt om een moshpit te vormen tijdens het aansluitende op het furieuze “Finished with the Dogs” is het hek van de dam. Die pit blijft er tot groot genoegen van Sabine tot het einde van de set waarin onder andere “SSP” en “Master of Disaster” voorbijkomen.
Tussendoor wordt nog even de nieuwe gitariste Simone voorgesteld en gegrapt dat Sabine nu met een band op stap is wiens geboortedata stammen uit het jaar dat het debuut “Queen of Siam” uitkwam. Toch is er van sleet op haar stembanden nauwelijks sprake, al valt wel op dat ze de teksten blijkbaar op de grond heeft liggen gelet op haar regelmatig voorovergebogen houding.
De band speelt superstrak, laat geen steken vallen en bouwt zijn eigen feestje. Traditiegetrouw wordt voor het afsluitende “Too Drunk To Fuck” iedereen uitgenodigd het podium te beklimmen om mee te brullen, springen en vooral te genieten.
Hier wordt gretig gehoor aan gegeven wat een hilarisch tafereel oplevert waarna Sabine hoog boven de hoofden – na een enigszins mislukte poging tot stagediven – door het publiek onder luid applaus de zaal wordt doorgedragen.
Stream of Passion is daarna muzikaal van een geheel andere orde. Geen gegrunt of knalharde thrash, maar een krachtig staaltje symphonische rock met de betoverende vocalen van Marcela Bovia.
Wat mij vorig jaar stoorde en ook nu tijdens de soundcheck dreigde te gaan gebeuren, is het knalharde geluid waarmee de band zich bediende. Gelukkig valt het ditmaal gedurende het concert nogal mee, want de band heeft dit echt niet nodig.
Er wordt goed gemusiceerd, Marcela is krachtig bij stem en bassist Johan van Stratum steelt zoals gewoonlijk de show met zijn enthousiast gespring. Stream of Passion doet het gewoon goed bij het publiek en de mooie lichtshow draagt daar qua sfeer zeker aan bij.
“In the End” blijft mijn favoriet, de Radiohead cover “Street Spirit” is eigenlijk allang geen cover meer en het onheilspellende “Haunted” is de perfecte afsluiter. Een knap optreden van eigen bodem!
Naar Xandria ben ik erg benieuwd. Deze band vond ik met Lisa Middelhauve in de gelederen al goed te pruimen. Met name de albums “Ravenheart” en “India” konden mij zeker bekoren.
Met de komst van Manuela Kraller wijzigde de koers drastisch richting “oude” Nightwish en kon je gerust spreken van Xandria 2.0. Een echte knaller was het album “Neverworld’s End” wel en die koers werd, ondanks het vertrek van Manuela, doorgezet op “Sacrificium”.
Ondanks de bijdrage van de nieuwe vocaliste Dianne van Giersbergen wordt het hoge niveau van de voorganger niet behaald. “Nightfall” opent het optreden echter verbluffend.
Na het van “Neverworld’s End” afkomstige “Blood on my Hands” ben ik echt om. Dianne beschikt over een geweldige stem, die ook het oudere werk gemakkelijk aan kan.
Soepeltjes beweegt ze zich over het podium en met haar innemende persoonlijkheid is het voor haar een koud kunstje om het publiek op te zwepen. Die geven gewillig gehoor en er wordt luidkeels meegezongen en geklapt.
Xandria krijgt de handen op elkaar met stevige uitvoeringen van o.a. “Sacrificium”, “Cursed”, het enig uit het Lisa tijdperk stammende “Ravenheart” en afsluiter “Valentine”. Gaaf optreden van een band die stiekem ver kan gaan komen met deze “oude Nightwish” sound. Vooralsnog een koerswijziging die zijn vruchten afwerpt.
Wanneer het Russische Arkona het podium betreedt in hun dagelijkse kloffie valt dat meteen op. Geen typische Pagan outfit vandaag? De reden blijkt dat deze is kwijtgeraakt op het vliegveld. Dat weerhoudt de band er geenszins van om weer lekker te keer te gaan.
De stevige Pagan Metal dendert over de hoofden van de aanwezigen, die dit prima kunnen waarderen. In het begin is de fluit nauwelijks hoorbaar, maar zodra dat euvel hersteld is komt dat de feestvreugde zeker ten goede. Als daarna ook nog de polka wordt ingezet en de doedelzak tevoorschijn komt is het hek van de dam, helemaal wanneer “Goi, Rode, Goi” wordt ingezet.
Zangeres Masha beweegt zich tot groot genoegen van het publiek als een stuiterbal over het podium zonder aan vocaalkracht te in te boeten. Therion baas Christofer Johnsson speelt ook nog een deuntje mee tijdens dit voortvarende optreden, waar het publiek met volle teugen van geniet.
Het festival loopt op zijn een einde: hier en daar zijn wat vermoeide blikken te zien, maar het merendeel kijkt vol verwachting uit naar headliner Therion. Deze band stelt zowel live als op plaat nooit teleur en durft het op beide gebieden aan om nieuwe paden te bewandelen.
De eerste persoonlijke teleurstelling moet ik echter al meteen wegslikken wanneer ik te horen krijg dat Lori Lewis geen deel meer uitmaakt van de tour editie. Zij zal nog wel haar medewerking verlenen aan de rock opera maar “on stage” zal zij node worden gemist. Met haar geweldige stem die alles aankon, fantastische inleving en vrolijke uitstraling was zij toch mijn absolute favoriet.
Benieuwd hoe ze dat gaan oplossen want “her shoes are very big to fill”. De band gaat in ieder geval retestrak van start met “Sithra Athra” en ze hebben er zichtbaar veel plezier in.
Het is het laatste optreden van de Arkona tour door Rusland en China. De heren en dames geven alles om er een geweldig feest van te maken. Al meteen kan iedereen kennis maken met nieuwelinge Sandra Laureano, een uiterst bevallige soprane, die met haar “hooghartige” act en felrode outfit menig hart sneller doet slaan.
Zingen kan ze in ieder geval wel al mist zij de “warmte” van Lori’s stem en beperkt ze zich nog een beetje als “te statisch” in haar rol. Maar dat zal zeker groeien. Omdat Sandra alleen de sopraan gedeelten voor haar rekening neemt wordt de rol van Lori in andere nummers overgenomen door Linnea Vikström of Thomas Vikström. Nee, geen broer en zus maar vader en dochter. Zo krijgt Linnea de solospot in “Raven of Dispersion.”
Na jaren wordt weer “Lemuria” vertolkt worden door mannelijke vocalen. Beiden halen het echter niet bij de Lori edities; maar onverdienstelijk is het ook niet. Linnea heeft door het vertrek van Lori een grotere rol in het geheel en kwijt zich goed van haar taak.
Altijd in voor wat grappen en grollen geniet zij met volle teugen van de aandacht van het publiek. Masha (Arkona) mag de rauwe vocalen voor haar rekening nemen in “Typhon” maar dit levert een ongewild hilarisch tafereel op. Masha raast al teksten spuwend over het podium maar horen doen we haar helaas niet.
Niemand valt blijkbaar op dat haar microfoon niet werkt en dat is best sneu. De technische problemen zijn daarmee niet voorbij, zodat de set even stil komt te liggen. Professioneel als altijd lossen de dames en heren dit wel op door een akoustische “Love Of My Live” versie. Dit heeft helaas wel tot gevolg dat de band zich genoodzaakt ziet enkele nummers te schrappen, omdat het tijdschema van 23.00 heilig is.
Er valt dan nog genoeg te genieten van voortreffelijke uitvoeringen van Therion klassiekers. Wanneer bandleider en meesterbrein Christofer Johnsson het publiek vraagt met welk nummer men denkt af te sluiten weet iedereen wat er komen gaat; “To Mega Therion” uiteraard en zowel band als publiek leven zich nog een keer helemaal uit.
Therion heeft al diverse bezettingen gehad, maar levert steevast hoge kwaliteit en is live een waar feest. De veelal ingewikkelde nummers worden vol overgave gebracht door de enthousiaste bandleden en de vocalen zijn toch weer gewoon van uitzonderlijke klasse. De perfecte afsluiter van weer een uiterst geslaagde MFVF editie.
Music Credo webzine 