James Blunt – meet zich aan de groten der aarde in Ahoy

Tekst: Silvia Deurwaarder
Foto’s: Warner Music

,,Ik vind het jammer dat ik niet meer Nederlands spreek dan ‘Dank je wel’ en ik zal dat nog vaak gebruiken.” Aan het woord is geen slijmende artiest die zieltjes probeert te winnen, maar James Blunt die een uitverkocht Ahoy welkom heet.

Spelend op een rood tapijt, een show weggevend die tot in de kleinste details laat zien dat er zorg aan is besteed. Prachtige videobeelden, een gouden aapje aan een touw (refererende aan het debuut album ‘Back To Bedlam’), maar bovenal een artiest die boven zichzelf uitstijgt.

James Blunt heeft het kaliber van The Beatles en de The Doors. De laatste band brengt  hij een ode brengt tijdens ‘So Long Jimmy’ met een uitgebreide jamsessie en het bekende hammon orgel bespeeld door Paul Beard.

Groots is hij in de eenvoud en de mooiheid van de liedjes. Hij krijgt een zaal geroerd tijdens ‘No Bravery’ waar beelden van de oorloig in Kosovo op het videoscherm voorbij komen. Zijn stem is klein, fragiel en o zo zuiver.

De hele show zal hij dat niveau vasthouden: hij verslapt geen moment. Sterker nog halverwege tijdens ‘Wiseman’ groeit het plezier en is er meer interactie met het publiek. Tijdens ‘Cause I Love You’ rent de zanger de zaal door, ontvangen door gegil en geklap. Meezingen doet de zaal zeker, maar verder is het vrij mak. Rustig genietend hangt het publiek aan zijn lippen.

James maakt grapjes, met het nodige Engelse cynisme.,,Ik sta aan de top voor bruiloftliedjes met ‘You’re Beautiful’ en aan de top bij begrafenisnummers met ‘Goodbye My Lover’ en ik heb mij laten vertellen dat ‘I really want you’ voor de scheidingen is. Nou ik wist niet eens dat die lijsten bestonden.”

Natuurlijk komen al die nummers voorbij. Blunt wisselt regelmatig tussen de gitaar en piano. Soms alleen spelend, maar vaak met de band.  Met muzikanten als Karl Brazil (drummer) en Malcom Moore (gitaar) een uitmuntende begeleiding.

Het geluid is heel mooi uitgebalanceerd en zelfs beter dan op de platen. Een lichtjesgordijn, wisselende lampen, alles is uit de kast gehaald om er een mooie show van te maken zonder te veel poespas.

Wanneer na anderhalf uur de stilte terugkeer, worden de heren nog een keer terug geroepen en drie toegiften volgen. ‘Same Mistake’ met James Blunt helemaal alleen op de gitaar, nog de laatste kans om nog even te genieten van dit talent. Zijn stemt raakt je en zijn verschijning is grappig en ontwapend. Geen spoor van arrogantie of routine.

De afsluiter ‘1973‘ is een knaller. De zaal klapt langdurig en kan er geen genoeg van krijgen. Wie dit ziet weet dat deze ster alleen maar groter zal worden en dat de nummers nu al onvergetelijk zijn. Indrukwekkend, ontroerend, maar bovenal zeldzaam mooi.

Blunt stijgt naar ongekende hoogte en daar is niets over gelogen. In Ahoy bewijst hij een artiest te zijn die alle vooroordelen doorbreekt en een grote toewijding laat zien!