Epica – Requiem For The Indifferent

tekst: Gerianne Meijer

artiest: Epica
album: Requiem For The Indifferent
genre: female fronted metal
release: 9 maart 2012
label: Nuclear Blast

Nederlandse female-fronted metal band EPICA viert dit jaar zijn tienjarig jubileum. Sinds debuutalbum ‘The Phantom Agony’ heeft de band zich  naar de top van het genre toegewerkt.

Niet alleen in eigen land populair, ook in het buitenland weten ze hun weg te vinden, getuige nummer elf op de muzikale exportlijst.

Laatste wapenfeit ‘Design Your Universe’ (2009) gooide overal hoge ogen. De band liet hier zien verder gegroeid te zijn en uitstapjes te maken naar het hardere werk, mede door de grotere inbreng van drummer Ariën van Weesenbeek en toevoeging van gitarist Isaac Delahaye.

Song by song Review 

De nieuwste plaat ‘Requiem For The Indifferent’ zal hoge verwachtingen moeten waarmaken. Getuige opener ‘Karma’ weet de band precies hoe ze dat moeten aanpakken. De bombastische arrangementen in combinatie met een opzwepend koor, nodigen meteen uit om de ogen te sluiten en aandachtig te luisteren.

Naadloos gaat dit intro over in ‘Monopoly On Truth’. Ook dit nummer  bevat een krachtig koor,  maar dan in combinatie met raggende gitaren, snelle drums en trompetten. De cleane zang van frontvrouw Simone Simons is ferm en de grunts van Mark Jansen vergroten de kracht. Verrassend  is het samengaan van grunts en koor. Het nummer werkt via prachtige koorpartijen, harde stukken en mooie zang, toe naar een heerlijke gitaarsolo. Met de zeven minuten durende knaller heeft Epica een nummer te pakken waarbij de volumeknop niet onberoerd zal blijven.

‘Storm The Sorrow’ is de eerste single van het album en niet zonder reden. Het nummer is door de vloeiende zanglijn erg meezingbaar en Simone Simons laat hier goed zien dat ze gegroeid is in haar zangcapaciteiten. Tegen het eind is er een duistere wending; er worden grunts met lage gitaren toegevoegd. Zo ontstaat een passend donker tintje, wat de single net dat ene beetje extra geeft.

Opvolger ‘Delerium’ zou als ballade aangeschreven kunnen worden. Maar Epica zou Epica niet zijn, als ze ook hier niet een eigen element aan toevoegen. Openend met een melodieus koor en een mooi pianostuk van Coen Janssen, laat het vervolgens alle ruimte voor de breekbare zang van Simons. De ruim zes minuten durende parel bouwt zich prachtig op, weeft alle elementen goed samen en dwingt bijna om ademloos te luisteren. Het is tekenend voor de stijl van de band dat Simons haar zang klein weet te houden en niet overdreven uitpakt. Ook de gitaarsolo is niet theatraal, maar past goed in de sfeer.

‘Internal Warfare’ breekt met de eerdere ingetogen sfeer en gaat voluit. Door snelle arrangementen, harde gitaren en knallende drums. Toch weet de band het toegankelijk te houden door de zang: het refrein zal live zeker knallen! Halverwege krijgen grunts de ruimte, met een gierende gitaarsolo. Bij het laatste refrein wordt kracht ingezet door het koor, wat prachtig de hoogte in gaat, complimenten!

‘Requiem For The Indifferent’ is een titletrack zoals fans van Epica gewend zijn: lang, complex en vol. Zodoende heeft het nummer veel luisterbeurten nodig om goed door te dringen, maar wordt dan ook een echte knaller. Met oosterse elementen, veel tempowisselingen en een opzwepend koor zal dit ook live zeker een bijzonder nummer worden.

‘Anima’ is een prachtig rustpunt van krap anderhalve minuut. De melancholische piano luistert echter goed weg, zodat je niet echt het idee hebt naar een intro te luisteren. Dit is ook de kracht van het hele album. Alle nummers zijn afzonderlijke parels die aaneengeregen een schitterend juweel vormen.

Ook ‘Guilty Demeanor’ sluit hierop aan. Openend met zware drums, gitaar en bas van Yves Huts loopt het goed over in pakkende coupletten en een krachtig refrein. Het meeslepende nummer duurt eigenlijk te kort.  Als het koor bombastisch eindigt, wens je naar meer.

‘Deep Water Horizon’ duurt gelukkig langer. Prachtige gitaar, strijkers en breekbare zang vormen een sferisch geheel. Waar de drums later nog kracht aan toevoegen. Het refrein is even wennen, maar dan is het erg meeslepend en bezorgt kippenvel. De zanglijn dwingt je geboeid te luisteren en de tempo verandering halverwege, geeft de headbangers wat om te glimlachen. De gitaarsolo maakt het nummer vervolgens helemaal af.

‘Stay The Course’ bevat opzwepende gitaren, een fluit en logge grunts. Het refrein is weer pakkend, en toont wederom de mooie zang van Simone Simons. Ook Mark Jansen laat zich hier van zijn beste (of hardste) kant zien en gromt naar hartenlust. Zo ontstaat een contrast: hard en zacht a la gothic.

‘Deter The Tyrant’  is een van de snelste en hardste nummers van het album. Openend met een heerlijk snelle, pakkende gitaar is het lastig om stil te blijven zitten. Ook de zang is snel en ritmisch. Het koor voegt bombast toe en het refrein is meezingbaar, maar toch hard. Het gesproken stuk tegen het einde  is onheilspellend en de solo die daarop volgt uitermate goed. Een van de betere nummers op het album, voor zover dat te onderscheiden is!

Ook ‘Avalanche’ zal monden doen openvallen. Openend als een ballade met prachtige zang weet het zich te ontpoppen tot een ware headbanger. De wisseling tussen emotie en hardheid is erg knap. Halverwege weet het nummer nogmaals te verrassen, door de heldere kopstem van Simone te verweven met het krachtige koor en strakke drums. Een geweldig voorbeeld hoe goed Epica nummers weet op te bouwen en blijft boeien.

Afsluiter ‘Serenade Of Self Destruction’ sluit daarop aan. Openend met een emotionele piano en hoge uithalen van Simons, wordt samen met strijkers een duistere sfeer gecreëerd, waarbij drums de spanning opbouwen. Wederom is een prominente plek weggelegd voor het Epica-koor. Ook de grunts en zware gitaren zijn in dit nummer duidelijk aanwezig. Alle elementen komen sterk samen. Na alle hardheid, zorgt het beeldschone refrein voor een emotionele omslag, waardoor de nodige dynamiek ontstaat. Ook dit nummer is sterk opgebouwd en daardoor een waardige afsluiter.

Conclusie

Met ‘Requiem For The Indifferent’ heeft Epica wederom een prachtplaat afgeleverd en bevestigen ze hun plek aan de top van het genre. Het album voelt aan als de Epica die fans gewend zijn, maar het is tegelijkertijd wennen door de kleine veranderingen die zijn aangebracht in de sound. Deze is meer in balans dan voorheen en het oog voor detail komt nog duidelijker naar voren.

Daar komt bij dat zowel Mark Jansen als Simone Simons vocaal nog meer gegroeid zijn. Dit alles zorgt ervoor dat dit album je pakt en niet meer loslaat. Zelfs na tientallen luisterbeurten blijft het nog te verrassen; de verwachtingen zijn ingelost. Met dit album luidt de band knallend hun jubileum in, het is nu enkel wachten op wat de komende tien jaar zal brengen!

Rating
9.5/10

Website
Epica Online