The Sirens – kwalitatief hoogstaande show wordt matig onthaald
tekst: SilviaPD
foto’s: Joost Willemse
The Sirens is een uniek project van drie zangeressen, die de grondslag van hun carrière doen herleven. Een eerbetoon aan de eerste vrouwen die stevige muziek met hoge vocalen combineerden en die er groots mee zijn geworden.
Deze zangeressen behoeven geen introductie, wel het ontstaan van The Sirens. Het idee kreeg vorm toen zangeres Anneke van Giersbergen een duet opnam met Kari Rueslåtten voor haar “Drive ” album (2013), al snel maakte Liv Kristine de gelederen compleet na een festival ontmoeting dat zelfde jaar.
In Zoetermeer blijkt dat de jaren tachtig en negentig generatie flink ouder is geworden, schrijfster incluis. De sfeer is afwachtend en het komt lastig van de grond: de hele avond is timide en het enthousiasme is vluchtig, zo weer over gewaaid bij een enkel nummer.
Jammer, vooral omdat de kritieken in Europa lovend zijn, al is er een flinke rij na afloop om de artiestes te ontmoeten.
Vanaf de stevige opening “ Vervain” is duidelijk dat de twee uur durende show een “raad de zangeres” factor heeft: er zijn veel wisselingen, verrassende duetten en zelden is een van hen alleen op het podium te vinden. Dat maakt de set dynamisch en geeft precies wat de bezoeker verwacht.
De band staat als een huis, afkomstig uit de gelederen van Anneke van Giersbergen.
De gitaren en bas zijn verrassend pittig en dat brengt een mooi rockrandje aan. Hier en daar wordt er zelfs meegezongen, maar daar stopt de mannelijke invloed of het moet de drummer zijn die vaak energiek roffelt en extra gelaagdheid aan brengt.
gaat het wat mij betreft bovenal om de samenzang.
De nummers die bekend zijn, dat is makkelijk scoren, maar wat echt imponeert is een Noors lied van Kari Rueslåtten geflankeerd door Liv Kristine.
De folkinvloeden doen Keltisch aan, met akoestische gitaar en cello.Dit komt overigens niet uit de “The 3rd And The Mortal” periode van Kari, maar recent op “Time To Tell” van dit jaar en waarop ook Tuomas Holopainen (Nightwish) aan meewerkte.
De duetten tussen de zangeressen onderling zijn zorgvuldig uitgedacht en zo gearrangeerd dat het goed aansluit bij elkaars stemmen, al is het prettig om een veelzijdigheid aan toonkleuren te horen.
Dat de zangeressen niet stil hebben gezeten is duidelijk, ook is er gezamenlijk nieuw materiaal geschreven zoals halverwege de set blijkt tijdens “Love K” waar Anneke en Liv Kristine een catchy en opzwepende kant laten zien.Robbie Valentine pakt groots uit bij cd presentatie
tekst: Sabrina Smit
foto: copyright Cristel Brouwer voor Llucky Gallery
De P3 in Purmerend heeft de kleine zaal beschikbaar voor de albumrelease van Robby Valentine. Zeker driehonderd man worden verrast met werk van “Bizarro World” maar ook songs uit oude tijden komen voorbij.
Het is een mooi verzorgd podium voorzien van banners, muziekinstrumenten en bijna geen zichtbare kabels. Zo oogt het uitnodigend en professioneel. Het openingsnummer “Bizarro World” geeft eigenlijk weer wat deze avond zal brengen.
De band speelt zeventien nummers va n begin jaren negentig tot het heden, wat naadloos in elkaar over gaat. Valentine’s muziek heeft veel invloeden van grote bands uit de jaren tachtig, waaraan hij zijn eigen stijl toevoegd. Zo zijn er veel raakvlakken met Queen.
Herkenbare arrangementen zoals de koortjes, zijn duidelijk aanwezig. De band speelt een veelzijdig repetoire van ballades tot uptempo, catchy nummers. Tempowisselingen worden niet geschuwd en ook vele stijlen komen aan bod. Zo varieert het van disco beats tot stevige rock.
Eye-catcher Robby rent van hot naar her. Dan zittend achter zijn piano om vervolgens moeiteloos een gitaar op te pakken. Uiteraard zingt hij vol overtuiging. De bezoeker kijkt zeker zijn ogen uit deze avond. De band heeft er duidelijk veel plezier in en ook vele gasten verschijnen op het podium.
Er is buiten alle drukte om, zeker tijd voor rustige en intieme momenten waarin Robby Valentine zich kwetsbaar opstelt. Zoals tijdens het nummer “Dear Dad.” Bij “ Believe In You” geeft hij aan dat de hoge octaven niet haalbaar zijn, om het geheel lager in te zetten. Het is een prachtige uitvoering, die mij zeker raakte. Ook waant menige bezoeker zich terug in de jaren tachtig, dat is zeker.
De samenzang met Maria Catharina is bijzonder te noemen, alhoewel het wel iets ingetogener mag worden gebracht op “ Save Myself”. Bescheiden Robby bedankt zijn bandleden en stelt ze voor. Dit getuigd van een goede samenwerking en prima bandleider.
De hele avond betrekt hij de band bij zijn show. De nieuwe single “You Are Tearing Me Down” laat duidelijk zien welke kant de muziek op gaat en het heeft zelfs raakvlakken uit de R&B hoek, maar dan met een stevig rockrandje.
Aan het einde worden er nog drie toegiften gegeven; beginnend bij “Black Rain” een debuut, want dit nummer is net gerepeteerd en voor het eerst live ten gehore gebracht aan een knusse P3. Vanuit de zaal is er veel bijval en wordt er al flink meegezongen.
Robby Valentine is bijzonder, eigenzinnig, bizar en trekt vooral zijn eigen plan. Hij gelooft in wat hij doet en hoe hij het doet. You love him or you hate him. Ik heb hem in mijn hart gesloten. Voor mij is het gewoonweg een fijne, afwisselende avond met muzikaal vertier!
De show is gedegen, prima voorbereid en zit gewoonweg goed in elkaar. Een cd presentatie waarbij deze muzikant zeker de lat hoog heeft gelegd en dat heeft zeker zijn uitwerking op het publiek. Kortom een geslaagde avond in Purmerend.
Mark Blomsteel – Crank It
tekst: Rian de Heer
artiest: Mark Blomsteel
album: Crank It
genre: Pop rock – New Country
release: 26 september 2014
label: Coast To Coast
Mark Blomsteel afkomstig uit Rotterdam. Op de hoes lijkt hij zelfs onder de Spijkenisserbrug te staan. Alleen deze muziek komt echter niet uit Spijkenisse of zelfs uit Rotterdam maar uit Nashville.
De Rotterdammer Mark Blomsteel is sinds 2010 hard aan de slag om het in de VS te maken en dat lijkt aardig te lukken. Dit is zijn tweede album waarop hij samenwerkt met topartiesten die ook met country grootheden als Garth Brooks en Keith Urban hebben samengewerkt.
De muziek klinkt uitstekend, goed gespeeld, smaakvol en radiovriendelijk geproduceerd. De nummers liggen goed in het gehoor en de luisteraar merkt vast bij het afspelen dat je heel snel meezingt. Op de radio heb ik de nummers nog niet gehoord, maar dat komt wellicht omdat ik niet vaak naar dit medium luister.
MarkBlomsteel is een goede zanger en zet de nummers vakkundig en met overtuiging neer. Allemaal goed en wel maar is het een goede CD? Een die er in hakt en blijft hangen en die velen over tien jaar nog een keer opzetten en meezingen? Nee dit album is een ander kaliber, duidelijk gericht op commercieel radio succes met de doelgroep 25-35 jarige Amerikanen die romantische liedjes willen opzetten tijdens een gezellige avond samen.
De teksten gaan over meisjes, verloren liefdes en nachten vol passie. Maar dan wel erg zoetsappig, zonder enige twist of echte diepgang. Om oppervlakkig te consumeren dus. Toch denk ik dat het ook commercieel niet echt een groot succes zal worden, daarvoor is mis ik net even dat echt eigen karakter.
Zoals eerder vermeld, kan Mark vakkundig en goed zingen, maar mist het eigen stemgeluid. Er ontbreekt een ruw randje of extra gelaagdheid bij de emotie. De teksten zijn goed opgebouwd, maar missen nogmaals diepgang en de echte hookline die hits wel hebben.
De muziek zelf is zeker wel verzorgd, daar valt weinig op aan te merken. Toch zou het geheel beter staan met een uitgesproken geluid. Pas dan komen de teksten en de zang tot zijn recht voor mijn gevoel.
Conclusie
Koop het album voor je vriend of vriendin en draai hem gezellig in de auto op weg naar een weekendje weg, zodat je samen in een echt romantische bui aankomt. Het is kortom prettige luistermuziek met een country randje door deze Rotterdamse zanger.
Rating
6/10
Website
http://www.markblomsteel.com/
The Dagger – The Dagger
tekst: Kees Schrijven
band: The Dagger
album: The Dagger
genre: hard rock
release: 30 Juni 2014
label: Century Media
The Dagger is a hard rock- heavy metal band from Stockholm, Sweden formed in 2009 by Fred Estby (drums), David Blomqvist (guitars), Tobias Cristiansson (bass) and Tyrant (vocals).
Musicians who are or have previously been involved in bands such as Dismember, Grave and Necronaut.
After auditioning several possible singers and seeing Tyrant exiting the band, Jani Kataja (Mangrove, Dideburn) joined the fold as vocalist by the end of 2012. He makes the line-up complete while working on their first album.
This album is their selftitled full lenght debut, and is full of real classic hard rock, heavy metal rooted in blues rock, like it was done in the seventies. This is all done the way they like to hear it themselves, in an authentic and captivating approach.
The band’s single ‘Mainline Riders’, which was released through High Roller Records in the Summer of 2013, as well as this album were recorded at Gutterview Recorders (owned by Fred Estby and Nicke Andersson) in Stockholm, where bands like Imperial State Electric, ’77, Bullet or also Morbid Chron already recorded their material.
The Music of The Dagger is heavily influenced by legendary acts such as early Iron Maiden, Judas Priest, Deep Purple and Rainbow especially in my opinion, which isn’t a bad thing at all of course.
The album starts off with ‘Ahead Of You All’, a catchy tune with a real seventies fibe in it, it cleary breaths the influences of these musicians. If somebody told me this was a Rainbow song from that era, I would believe it instantly.
This band deliver’s real good quality hard rock, like ‘Call of 9’ having a strong guitar riff with a sound that suits their songs perfectly, these guy’s we’re born in the wrong era if you ask me, lucky for us. Sublime guitar soloing on this track, very recognizable melodies. It is very catchy and strong.
A ballad can’t be missed on such an album and ‘Ballad Of An Old Man’ delivers this expectation, with the soul of Black Sabbath around it. An emotional song with a vibe, these guys are masters at what they do.
‘Skygazer’ has the sound of Deep Purple written all over it, the singer even sounds a bit like the great Ian Gillan, unbelievable this record is brand new and made in 2014, instead of 1974. The Hammond organ is used to complete the sound perfectly, matching the guitars and not overruling it too much. Next up ‘Electric Dawn’ a nice uptempo song, variation enough on this record, furious guitarwork in here.
This perfect album ends with ‘Inside The Monolithic Dome’ and ‘Dark Cloud’ both very strong release, which puts the band right in the spotlight. Now they have to make it work and prove the can bring this live too, if so they can’t go wrong anymore and I see a great future ahead fort hem, a name to keep in mind: The Dagger!
Conclusion
The song ‘1978’ summaries it all: these musicians are reliving those years, it’s what they love and it shows. They made an unbelievable true ode to the musical era they love so much. While there certainly was a revival of 70’s rock and traditional 80’s metal in recent years, they thought many acts around lacked the right feeling and sound, but The Dagger nailed it perfectly!
They truly deliver, from beginning to end this album is full of classics, like ‘Dogs Of Warning’, and ‘Nocturnal Triumph’ prove, if you like fore mentioned bands, or even bands like Whitesnake or Y&T.
The music and the production are succeeded and the only question rases if they can bring it live as dynamic as on this album. Again: You can’t go wrong with this release. It really doesn’t get any better than this.
Rating
8.5/10
Tracklist
1. Ahead Of You All
2. Call Of 9
3. Ballad Of An Old Man
4. Skygazer
5. Electric Dawn
6. 1978
7. Dogs Of Warning
8. Nocturnal Triumph
9. Inside The Monolithic Doom
10. Dark Cloud
Website
www.facebook.com/daggerofficial
Saille – Eldritch
tekst: Kees Schrijven
band: Saille
album: Eldritch
genre: Symphonic black metal
release: 10 November 2014
label: code666
Introduction
Sail or Saille is the name of the fourth letter of the Irish Ogham alphabet, meaning “willow”, pronunciation as sahl-yeh. Saille was founded by Dries Gaerdelen (keyboards) in 2008, in order to create his favorite style music: melodic black metal with a threatening and epic feel, like Tartaros, Limbonic Art and Keep of Kalessin.
Their debut album “Irreversible Decay” is recorded at the end of 2009 and finalized in September 2010. After being contacted by several labels, Saille chose to work with Code666 records and the album was released March 4th. 2011. At first Saille was only intended as a studio project, but it soon became clear the music should be brought to life and several live shows followed.
The live shows of their debut is concluded with a spot on Belgium’s biggest metal festival Graspop Metal Meeting 2012, followed by their appearance at the Eindhoven Metal Meeting, which was another highlight of that same year. In July 2012 the band hit the Shumcot studio again to record their second album “Ritu”.
The lyrics on this album are inspired by death rites in ancient cultures and Dennie Grondelaers (vocals) interest in H.P. Lovecraft and Cthulhu, and resulted in having a much darker setting on the album. Again classical skilled guest musicians were invited to to create the irreplaceable real sounds.
After two months of intense recording sessions, the final mix was finished in September and sent to the Norwegian mastering specialist Tom Kvalsvoll of Strype Audio.The result is the release in 2013 and a supporting tour with bands like Textures, Von, and The Monolith Deathcult.
Album Review
“Eldritch” contains nine songs in which they integrated their favorite Horror literature. The album is recorded and mixed by Klas Blomgren, known for his work with Svart, the alter ego of Draug (Shining). The album will be presented in Belgium on a release show with Winterfylleth and again on Eindhoven Metal Meeting in The Netherlands.
When you put on this album, you immediately notice the incredible sound production, perfectly fitting their Music. ‘Emerald’ starts off the album, and shows what they are capable off, great symphonic dark metal, technical song structures, made into something the devil would be proud of. A bit of Cradle of Filth, mixed with Emperor, but with their own twist.
‘Walpurgis’ blasts away next, sheer power and horror here, full speed attack on this one, with some nice effects in there. While the brutality continues ‘The Great God Pan’ has a storytelling part in their, which completes the song perfectly.
Saille keeps a perfect mix of brutality and melody in their songs, great compositions. The band has some lengthy songs on this album, that easily reach over seven minutes, but never a moment it gets dull or boring, like ‘Aklo’.
These skilled musicians are geniuses in composing songs that will keep you listening with full attention, you will have to, to follow all that is going on, well done.
As ‘Cold War’ starts, I’m getting a cold feeling, this one has slower pace, and let’s you catch your breath for a moment, until Hell breaks loose again! An easy mid-piece breaks the total devastation, only to let it start again, in full brutal attack, which even reminds me a bit of Marduk.
’Eater of Worlds’ continues this album in hyper speed, with a lot of variation and melodies in it. The band has a lot to offer on this album, although I am not familiar with their earlier albums, I will need to give them a listen, as I think I am missing out on some great Music here. ‘Red Death’ continues the massacre in a somewhat slower pace, a brutal and heavy song.
Conclusion
The album is completed by ‘Dagon’ and ‘Carcosa’, two awesome songs that show what Saille is capable off, great musicianship is offered here, high quality metal with a perfect production. The sound and production of the album let’s you discover more and more each time you listen to it, so much in there, a very entertaining album from an awesome band!
Rating
8.8/10
Tracklist
1. Emerald
2. Walpurgis
3. The Great God Pan
4. Aklo
5. Cold War
6. Eater of Worlds
7. Red Death
8. Dagon
9. Carcosa
Website
www.saille.be
Metal Female Voices Fest – Therion als passende afsluiter van een dynamisch weekend
tekst: Frans Neelen
foto: Stéphane Odent
Nagenietend van de mooie zaterdageditie waarin goede, stevige optredens centraal staan en ook de nodige vriendschapsbanden worden aangehaald. Velen maken zich weer op voor de zondageditie. Een jaargang die vooralsnog als laatste de boeken in zal gaan. De organisatie heeft reeds aangekondigd om na twaalf opeenvolgende jaren het jaar 2015 te gebruiken als “overdenkingsjaar” en dus het festival niet te organiseren.
Het hernieuwen van de formule en het zoeken naar partners wordt aangedragen om hierna in 2016 sterker dan ooit terug te keren. Eerlijkheidshalve zit er na al die tijd inderdaad wat sleet op de formule maar jammer blijft het wel. Het siert de organisatie om dit voortijdig bekend te maken aan de trouwe bezoekers, zodat zeker de vanuit verre oorden afkomstige rockers geen onnodige kosten vooraf zullen maken. Eerst maar eens gaan meemaken wat deze dag ons zal brengen.
Voormalig Dendura vocaliste Aziza Poggi probeert het sinds 2011 onder de naam Aria Flame en mag de zondag openen. Vorige week is hun eerste EP op de markt geslingerd onder de naam “A World of Silence”.
Gehoord heb ik hem, naast wellicht het merendeel van het publiek, nog niet dus ik ben wel benieuwd wat Aziza te brengen heeft. Vorig jaar nog maakte zij deel uit van het inmiddels ter ziele gegane Eve’s Apple en daar wist zij mij niet te imponeren.
Fel oranje overheerst op het fraaie logo op de backdrop en dit accentueert ook de kleding van Aziza. Ondanks deze frisse kleurstelling weet de muziek mij niet te bekoren. Leunend op een zware bassound komt het geheel nogal log en traag over. Aziza weet mij al meteen bij het eerste nummer behoorlijk op de kast te jagen met haar hoge, te regelmatig terugkerende hoge “yeah, yeah” uithalen.
Vreemd is ook dat er een onbemand keyboard op het podium staat terwijl deze wel degelijk te horen is. Vanaf het 3e nummer komt de beste man opdraven om dit ietwat vreemde euvel te verhelpen. De donkere hard rock weet mij echter niet te bekoren ondanks de ook hier weer uitgenodigde gastvocaliste die er niet in slaagt het geheel naar een hoger niveau te tillen.
Het Italiaanse Evenoire klinkt als band een stuk strakker. Hun Gothic is doordrenkt met een flinke scheut folk en lekker aanstekelijk. Helaas weet vocaliste Elisa Stefanoni die niet onverdienstelijk ook de fluit hanteert, mij niet te overtuigen. Haar zang komt mij te schreeuwerig over en dat is best jammer. Toch weten ze het publiek best mee te krijgen, vooral wanneer het gaspedaal verder wordt ingetrapt.
Een band waar vooraf in het publiek al veel over wordt gesproken, gespeculeerd is Magistana Saga. Het is totaal onbekend en Japans, dus maakt dit nieuwsgierig. Wanneer de band het podium opkomt, springt de extravagante uitdossing meteen in het oog. Met haardossen waar de gemiddelde jaren ’80 hairspray-band jaloers op zou zijn.
Compleet met een ruim vallende glitter, gothic outfit en een zangeres die zo lijkt te zijn weggeplukt uit een zeventiende-eeuwse porseleinen poppenkast, trek je natuurlijk wel meteen de aandacht van het publiek. Maar ze kunnen wel strak spelen zeg. Deze Japanners hebben er duidelijk zin en zetten een bijzonder goed optreden neer.
Met de ondersteuning van een strakke ritmesectie en een vingervlugge gitarist die soleert alsof zijn leven er van af hangt dendert de stevige, aanstekelijke mix van pop, rock en metal als een stoomwals over het publiek heen.
Die weten ze helemaal voor zich te winnen wanneer gitarist Urigi in aandoenlijk Engels probeert de zaal toe te spreken (we have cd’s, please buy).
De theatrale vocaliste Lori heeft een prettige stem die goed bij de muziek past. Hoewel haar presentatie wat statisch is en de teksten in het Japans zijn weet ze de aandacht goed vast te houden. De eerste surprise van de dag.
Na het uiteenvallen van Trail Of Tears in 2013, richtte zanger Ronny Thorsten de band Viper Solfa op. Naast Ronny bestaat deze uit ex-Trail Of Tears-leden Endre Moe op bas en Bjørn Dugstad Rønnow op drums, zangeres Miriam “Sphinx” Renvåg (Ram-Zet, Endling) en gitarist/toetsenist/componist Morfeus (Mayhem, Limbonic Art, Dimension F3H).
Een zeer ervaren gezelschap dus, dat het MFVF publiek trakteert op een primeur, namelijk het allereerste live optreden van Viper Solfa ooit. De band opent genadeloos hard en overdonderend en het publiek reageert in eerste instantie terughoudend.
De extreme muziek en onbekendheid met de nummers is daar ongetwijfeld debet aan. Het komende debuut “Carving an Icon” is al wel ingeblikt in de studio maar zal begin 2015 pas worden uitgebracht.
Naar eigen zeggen brengen zij “poison music” en dat zal best zo zijn. Extreem en hard is het in ieder geval wel. De uniforme aankleding van de band in antraciete overalls voorzien van emblemen en een gigantische V op de rug, doet een beetje eng militaristisch aan.
Dat wordt nog eens versterkt door zanger Thorsten die met zijn strak achterovergekamde kapsel en dito blik als een veldheer zijn brute vocalen de zaal in slingert. Zangeres Sfinx is daarentegen de perfecte side kick met haar krachtige, cleane vocalen en bewijst wederom te beschikken over een fantastische live presentatie.
Zodra het publiek een beetje bekomen is valt er echt wel te genieten van nummers als “Whispers and Storms”, “Carving an Icon” en het aan het publiek opgedragen “Viper Legions”. Hier gaan we zeker nog meer van horen !
Tijd voor een heerlijke portie ouderwetse Thrash metal met niemand minder dan Sabine Classen als brulboei en grote roergangster van het Duitse Holy Moses. Waren het gisteren The Sirenes die aan de wieg stonden van Female Fronted Metal, dit geldt op thrash gebied zeker voor la Classen.
Al sinds 1980 actief en met klassieke albums als “Finished with the Dogs“, “The New Machine of “Liechtenstein” en recentere knallers als “Dissorder of the Order” en de dit jaar verschenen knaller “Redifined Mayhem” op je conto kan er uiteraard weinig misgaan.
“Defcon II” gaat nog strak beukend en midtempo van start, maar als Sabine vraagt om een moshpit te vormen tijdens het aansluitende op het furieuze “Finished with the Dogs” is het hek van de dam. Die pit blijft er tot groot genoegen van Sabine tot het einde van de set waarin onder andere “SSP” en “Master of Disaster” voorbijkomen.
Tussendoor wordt nog even de nieuwe gitariste Simone voorgesteld en gegrapt dat Sabine nu met een band op stap is wiens geboortedata stammen uit het jaar dat het debuut “Queen of Siam” uitkwam. Toch is er van sleet op haar stembanden nauwelijks sprake, al valt wel op dat ze de teksten blijkbaar op de grond heeft liggen gelet op haar regelmatig voorovergebogen houding.
De band speelt superstrak, laat geen steken vallen en bouwt zijn eigen feestje. Traditiegetrouw wordt voor het afsluitende “Too Drunk To Fuck” iedereen uitgenodigd het podium te beklimmen om mee te brullen, springen en vooral te genieten.
Hier wordt gretig gehoor aan gegeven wat een hilarisch tafereel oplevert waarna Sabine hoog boven de hoofden – na een enigszins mislukte poging tot stagediven – door het publiek onder luid applaus de zaal wordt doorgedragen.
Stream of Passion is daarna muzikaal van een geheel andere orde. Geen gegrunt of knalharde thrash, maar een krachtig staaltje symphonische rock met de betoverende vocalen van Marcela Bovia.
Wat mij vorig jaar stoorde en ook nu tijdens de soundcheck dreigde te gaan gebeuren, is het knalharde geluid waarmee de band zich bediende. Gelukkig valt het ditmaal gedurende het concert nogal mee, want de band heeft dit echt niet nodig.
Er wordt goed gemusiceerd, Marcela is krachtig bij stem en bassist Johan van Stratum steelt zoals gewoonlijk de show met zijn enthousiast gespring. Stream of Passion doet het gewoon goed bij het publiek en de mooie lichtshow draagt daar qua sfeer zeker aan bij.
“In the End” blijft mijn favoriet, de Radiohead cover “Street Spirit” is eigenlijk allang geen cover meer en het onheilspellende “Haunted” is de perfecte afsluiter. Een knap optreden van eigen bodem!
Naar Xandria ben ik erg benieuwd. Deze band vond ik met Lisa Middelhauve in de gelederen al goed te pruimen. Met name de albums “Ravenheart” en “India” konden mij zeker bekoren.
Met de komst van Manuela Kraller wijzigde de koers drastisch richting “oude” Nightwish en kon je gerust spreken van Xandria 2.0. Een echte knaller was het album “Neverworld’s End” wel en die koers werd, ondanks het vertrek van Manuela, doorgezet op “Sacrificium”.
Ondanks de bijdrage van de nieuwe vocaliste Dianne van Giersbergen wordt het hoge niveau van de voorganger niet behaald. “Nightfall” opent het optreden echter verbluffend.
Na het van “Neverworld’s End” afkomstige “Blood on my Hands” ben ik echt om. Dianne beschikt over een geweldige stem, die ook het oudere werk gemakkelijk aan kan.
Soepeltjes beweegt ze zich over het podium en met haar innemende persoonlijkheid is het voor haar een koud kunstje om het publiek op te zwepen. Die geven gewillig gehoor en er wordt luidkeels meegezongen en geklapt.
Xandria krijgt de handen op elkaar met stevige uitvoeringen van o.a. “Sacrificium”, “Cursed”, het enig uit het Lisa tijdperk stammende “Ravenheart” en afsluiter “Valentine”. Gaaf optreden van een band die stiekem ver kan gaan komen met deze “oude Nightwish” sound. Vooralsnog een koerswijziging die zijn vruchten afwerpt.
Wanneer het Russische Arkona het podium betreedt in hun dagelijkse kloffie valt dat meteen op. Geen typische Pagan outfit vandaag? De reden blijkt dat deze is kwijtgeraakt op het vliegveld. Dat weerhoudt de band er geenszins van om weer lekker te keer te gaan.
De stevige Pagan Metal dendert over de hoofden van de aanwezigen, die dit prima kunnen waarderen. In het begin is de fluit nauwelijks hoorbaar, maar zodra dat euvel hersteld is komt dat de feestvreugde zeker ten goede. Als daarna ook nog de polka wordt ingezet en de doedelzak tevoorschijn komt is het hek van de dam, helemaal wanneer “Goi, Rode, Goi” wordt ingezet.
Zangeres Masha beweegt zich tot groot genoegen van het publiek als een stuiterbal over het podium zonder aan vocaalkracht te in te boeten. Therion baas Christofer Johnsson speelt ook nog een deuntje mee tijdens dit voortvarende optreden, waar het publiek met volle teugen van geniet.
Het festival loopt op zijn een einde: hier en daar zijn wat vermoeide blikken te zien, maar het merendeel kijkt vol verwachting uit naar headliner Therion. Deze band stelt zowel live als op plaat nooit teleur en durft het op beide gebieden aan om nieuwe paden te bewandelen.
De eerste persoonlijke teleurstelling moet ik echter al meteen wegslikken wanneer ik te horen krijg dat Lori Lewis geen deel meer uitmaakt van de tour editie. Zij zal nog wel haar medewerking verlenen aan de rock opera maar “on stage” zal zij node worden gemist. Met haar geweldige stem die alles aankon, fantastische inleving en vrolijke uitstraling was zij toch mijn absolute favoriet.
Benieuwd hoe ze dat gaan oplossen want “her shoes are very big to fill”. De band gaat in ieder geval retestrak van start met “Sithra Athra” en ze hebben er zichtbaar veel plezier in.
Het is het laatste optreden van de Arkona tour door Rusland en China. De heren en dames geven alles om er een geweldig feest van te maken. Al meteen kan iedereen kennis maken met nieuwelinge Sandra Laureano, een uiterst bevallige soprane, die met haar “hooghartige” act en felrode outfit menig hart sneller doet slaan.
Zingen kan ze in ieder geval wel al mist zij de “warmte” van Lori’s stem en beperkt ze zich nog een beetje als “te statisch” in haar rol. Maar dat zal zeker groeien. Omdat Sandra alleen de sopraan gedeelten voor haar rekening neemt wordt de rol van Lori in andere nummers overgenomen door Linnea Vikström of Thomas Vikström. Nee, geen broer en zus maar vader en dochter. Zo krijgt Linnea de solospot in “Raven of Dispersion.”
Na jaren wordt weer “Lemuria” vertolkt worden door mannelijke vocalen. Beiden halen het echter niet bij de Lori edities; maar onverdienstelijk is het ook niet. Linnea heeft door het vertrek van Lori een grotere rol in het geheel en kwijt zich goed van haar taak.
Altijd in voor wat grappen en grollen geniet zij met volle teugen van de aandacht van het publiek. Masha (Arkona) mag de rauwe vocalen voor haar rekening nemen in “Typhon” maar dit levert een ongewild hilarisch tafereel op. Masha raast al teksten spuwend over het podium maar horen doen we haar helaas niet.
Niemand valt blijkbaar op dat haar microfoon niet werkt en dat is best sneu. De technische problemen zijn daarmee niet voorbij, zodat de set even stil komt te liggen. Professioneel als altijd lossen de dames en heren dit wel op door een akoustische “Love Of My Live” versie. Dit heeft helaas wel tot gevolg dat de band zich genoodzaakt ziet enkele nummers te schrappen, omdat het tijdschema van 23.00 heilig is.
Er valt dan nog genoeg te genieten van voortreffelijke uitvoeringen van Therion klassiekers. Wanneer bandleider en meesterbrein Christofer Johnsson het publiek vraagt met welk nummer men denkt af te sluiten weet iedereen wat er komen gaat; “To Mega Therion” uiteraard en zowel band als publiek leven zich nog een keer helemaal uit.
Therion heeft al diverse bezettingen gehad, maar levert steevast hoge kwaliteit en is live een waar feest. De veelal ingewikkelde nummers worden vol overgave gebracht door de enthousiaste bandleden en de vocalen zijn toch weer gewoon van uitzonderlijke klasse. De perfecte afsluiter van weer een uiterst geslaagde MFVF editie.
Metal Female Voices Fest – knallend verjaardagsfeest op twaalfde editie
tekst: Frans Neelen
foto: Stéphane Odent
De tijd vliegt, alweer de twaalfde editie van het befaamde Metal Female Voices Fest en ook deze mag er weer wezen. Ondanks het gegeven dat een aantal bands al meerdere malen de festivalposters hebben opgesierd, is de organisatie erin geslaagd met enkele relatief onbekende en zeer onbekende bands op de proppen te komen.
Getrouw komen de fans weer van heinde en verre, doen de hotels in de omtrek zeer goede zaken en is de sfeer weer uiterst gezellig. Door menigeen wordt dit dan ook gezien als een jaarlijks terugkerend feestje en het weerzien van vrienden onder elkaar. Na de inmiddels gebruikelijke opwarmavond op de vrijdag kan met de zaterdag het echte werk beginnen.
Ancient Bards debuteert op het festival en dat is niet meer dan terecht. Met hun Epic Powermetal die in het straatje van Rhapsody Of Fire ligt, hebben ze reeds drie albums op hun naam die tezamen een saga vormen onder de naam “The Black Crystal Sword”.
Metal met een verhaal dus en op plaat is met name hun laatste “A New Dawn Ending” een vette aanrader. Vocaliste Sara Squadrani die ook te horen is op Arjen Lucassen’s “The Theory of Everything” is op plaat al van hoge klasse en laat ook live een zeer goede indruk achter.
Met passie worden de verhalende teksten vocaal vlekkeloos gebracht en is er nauwelijks verschil hoorbaar met het plaatmateriaal. Voorwaar een grootheid in de dop die bewijst dat Arjen een neus heeft voor het inlijven van talent.
De band maakt een zeer gedreven en energieke indruk die overlaat op het steeds enthousiaster reagerende publiek. Met een setlist bestaande uit voornamelijk materiaal van hun sterke laatste album.
Zoals “A Greater Purpose”, “Flaming Heart”, The Last Resort” en het kippenvel bezorgende “In My Arms”, waarin Sara een verbluffende indruk achterlaat en de handen op elkaar krijgt.
Een knallend optreden, van het debuut komt “Birth of Evil” voorbij en het afsluitende van “Soulles Child” afkomstige “Through My Veins” komt er een dynamisch einde aan goed optreden. Gezien de drukte bij de merchandise en signeersessie hebben ze er in ieder geval behoorlijk wat fans bijgekregen.
Voormalig Visions of Atlantis boegbeeld Maxi Nil heeft tegenwoordig haar eigen band Jaded Star. Zo’n tien jaar geleden is dat de naam voor haar project, maar nu mag dat gezien worden als een heuse band.
Materiaal in de vorm van een album is er nog niet, maar de planning is dat deze nog dit jaar zal uitkomen. De harde rock die wordt gebracht klinkt best lekker maar helaas niet altijd even zuiver.
Echt aanslaan doet het dan ook niet, maar dat heeft natuurlijk ook te maken met het gebrek aan reeds uitgebracht materiaal. Leuk is wel dat de winnaars van een wedstrijd nog even het podium mogen delen met de band.
MFVF heeft de laatste jaren blijkbaar de nodige connecties met Japan. Hoezo internationaal! Ditmaal luistert de band uit het land van de rijzende zon naar de naam Head Phones Presidents.
Onder aanvoering van de wild met haar jurk zwaaiende zangeres Anza Ohyama brengen zij een mix van alternatieve-nu-experimentele metal met vleugjes hard rock.
De nadruk wordt gelegd op het recente album “Disillusion” uit 2014 en er wordt verdienstelijk gemusiceerd. Een onuitwisbare indruk maken ze op mij niet, maar deze band is zeker het luisteren waard.
Het Belgische Skeptical Minds heeft al vele malen eerder op de planken bij MFVF gestaan. Op de onlangs uitgebrachte Live CD van de in 2012 neergezette MFVF show komt de band best aardig voor de dag al klonk zangeres Karolina Pacan een beetje iel.
Gegroeid zijn ze echter zeker en als geheel klinkt het lekker vlot deze harde rock/metal met elektronische invloeden.
Nummers als ‘Alcohol”, “The Beauty Must Die”, “Broken Dolls” en “Living in a Movie” passeren de revue en worden visueel ondersteund door continu wisselende backdrops met bewegende beelden.
Ook “Ace of Spades” van Motörhead ondergaat een Skeptical Minds behandeling en die mag er, tot groot genoegen van de aanwezigen, best wezen. Karolina is goed bij stem en de band kan terugkijken op een geslaagd optreden.
Het begint nu tijd te worden voor de grotere namen in de scene. Onder leiding van Zuberoa Aznárez mag het Spaanse Diabulus in Musica dit als eerste gaan proberen.
Met een aantal sterke albums op zak zoals “The Wanderer” en het dit jaar verschenen “Agria” lijkt dit een koud kunstje, maar je moet het ook nog maar even live waar zien te maken.
Hoog boven de hoofden van enkele macaber uitziende figuren wordt de zangeres als een mummie het podium opgedragen. Die figuren blijken de leden van een heus koor te zijn die voor de nodige vocale ondersteuning en inkleuring gaan zorgen.
De muzikale mix van Therion en Epica doet wat filmisch aan maar blijft moeiteloos overeind. Het geheel klinkt lekker vet, de band is goed op dreef en beleeft zijn hoogtepunt met een ijzersterke versie van “Spoilt Vampire”
Met Draconian is het tijd voor een lekker potje Zweedse doom metal van de bovenste plank. Sinds het reeds uit 2011 stammende pareltje “A Rose For The Apocalypse” is er helaas nog geen nieuw materiaal voorhanden. Al liet die plaat vier jaar op zich wachten.
De vrouwelijke helft van de vocalen Lisa Johansson heeft de band inmiddels verlaten ten faveure van Heike Langhals. Iedereen is benieuwd of zij in staat is goed tegenspel te bieden aan de duistere grunts van Anders Jakobsen.
Dat is toch wel even wennen.Haar klankkleur is een stuk helderder en daardoor komt het geheel wat minder dreigend over. Zingen kan ze echter wel degelijk en ze wijt zich goed van haar taak.
De bulderende stem van Anders is geweldig en de band musiceert gedreven. Het geheel van massieve gitaarmuren, zware drums, melancholieke melodieën, betoverende vocalen en diepe grunts maken enthousiaste reacties los bij het publiek. Met krakers als “The Last Hour of Ancient Sunset”, “Dead World Assembly” en “End of The Rope” in de set heeft dan ook niemand iets te klagen.
Tijd voor een act van een geheel andere orde. De pioneers van het Female Fronted Metal genre hebben de handen ineen geslagen onder de naam The Sirens.
Deze sirenes zijn niemand minder dan de vocalistes Kari Rueslåtten (The 3rd And The Mortal), Anneke van Giersbergen (The Gathering) en Liv Kristine Espenaes Krull (Leaves’ Eyes, Theatre Of Tragedy).
Zonder deze dames had een festival als dit niet bestaan, dus zijn ze hier zeker op zijn plaats. Dat deze dames vocaal hun mannetje staan staat buiten kijf en hun set bestaat uit een mix van The Gathering, Leaves’ Eyes, The 3rd and the Mortal songs en solo nummers.
Een afwisselend optreden waarin de voornamelijk stevige rocknummers enthousiast worden gebracht, door de zichtbaar – met veel plezier op het podium acterende – sirenes.
Wat opvalt is dat goed te horen is dat de wat minder bekende 3rd and the Mortal songs qua structuur en opbouw aan de wieg hebben gestaan voor het eerste stadium van doomy Gothic Metal.
De nummers worden, ondersteund door een prima begeleidingsband, gevarieerd gebracht als solo, duo of trio waarbij ze alle drie volop de gelegenheid krijgen te excelleren.
Dat is aan deze dames wel besteed en met o.a. “Image”, “Leaves”, “Love Decay”, “Venus” en het knallende “Strange Machines” komt het publiek volledig aan zijn trekken.
Afgesloten wordt er met de Sirens single “Sisters of the Earth”. Passender kan het optreden, met een publieke ovatie, dan ook niet afgesloten worden.
Aan Sirenia de taak om het hoge niveau vast te houden. Persoonlijk vind ik de muziek die de band van Morten Veland in de begindagen maakte een stuk interessanter dan het recentere meer toegankelijke materiaal, maar dat weerhoudt de band er niet van om een gedegen set neer te zetten.
Het publiek is inmiddels goed opgewarmd en hongerig naar meer, zodat het voor de schone Ailyn met haar prachtige vocalen een gemakkelijke opgave is om de aanwezigen om haar mooie vinger te winden.
Gelukkig worden ook de grunts van Morten veelvuldig ingezet hetgeen de variatie zeker ten goede komt. Uiteraard maakt publieksfavoriet “My Minds Eye” deel uit van een set die een aardige doorsnede geeft van wat de band te bieden heeft.
Leaves’ Eyes heeft een reden tot een feestje en viert het tienjarig bestaan van de band met een headliner show. Overigens niet de eerste keer, want dit deden zij al eerder in 2008 bij de live opnamen van hun DVD “We Came With The Northern Winds”.
Toen diende een heus vikingschip als decor. Dit keer zijn er naast de sfeervolle backdrops en de nodige vlammenwerpers, een zestal enorme zwaarden. Deze zwaarden doen denken aan het monument in Liv Kristine’s geboorteplaats Stavanger, Noorwegen.
Leaves’ Eyes maakt vaak gebruik van middeleeuwse instrumenten en om dit te optimaliseren zijn er de nodige gastmuzikanten aanwezig die het programma sieren.
Fans hebben de gelegenheid gekregen om op hun favoriete nummers te stemmen, maar dat wil niet zeggen dat de gehele set hierop is afgestemd.
De band heeft er namelijk voor gekozen om een aantal nummers te spelen die zelden of nooit in de setlist voorkomen.
Zo kunnen we genieten van het magistrale live debuut van “Meredead”, een solide versie van “Hymn Of the Lone Sands” en ouder werk zoals “Legend Land”.
Ook trakteert de jarige band een volle Oktoberhal op een primeur met het nieuwe “Halvdan The Black”een nummer dat in het verlengde ligt van hun laatste album “Symphonies Of The Night”.
Liv Kristine betoverd het publiek als vanouds met haar geweldige stem en enthousiaste performance. Een stem waar zij totale controle over heeft en hiermee eens temeer bewijst tot de absolute top in het genre te horen.
Hard, strak en bombastisch wordt de gevarieerde set tot groot genoegen van het publiek de zaal ingeslingerd. Naast mij ontlokt dat de opmerking “Leaves’ Eyes on steroids” iets wat ik alleen maar kan beamen. Gastvocalen ontbreken ook hier niet en worden verdienstelijk verzorgd door Aylin (Sirenia) en Zuberoa (Diabulus in Musica).
Er wordt volop meegebruld, meegesprongen en meegezwaaid; kortom een feest dat door publiek en band gedeeld wordt. Tussendoor verzorgt gitarist Thorsten Bauer nog even op droogkomische wijze het uitreiken van een heuse Leaves’ Eyes gitaar aan de winnaar van de wedstrijd.
Leaves’ Eyes bewijst wederom haar klasse met een headliner waardig optreden waar de klasse vanaf druipt. Een perfecte afsluiter voor de zaterdag editie die het publiek met een moe maar tevreden gevoel naar huis, hotel of tent stuurt. Op naar de zondag editie.
Metal Female Voices Fest – samenwerkende zangeressen brengen cover project ten gehore
foto’s onder copyright van: Stéphane Odent
De vrijdag van het Metal Female Voices Fest is de warmloper voor een intens weekend gevuld met female gothic metal.
Deze twaalfde editie is een mijlpaal op vele vlakken: de organisatie heeft kenbaar gemaakt een pauze in te lassen en daarmee is het voorlopig de laatste kans om van dit internationale festival te genieten.
Er is geen ander evenement waar zo veel liefhebbers van deze muziek samen komen en trouw jaarlijks MFVF een warm hart toe dragen. Velen zullen dan ook deze muzikale ontmoetingen zeker missen.
Twaalf jaar is al een hele historie, het festival heeft zichzelf steeds meer op de kaart gezet en is flink gegroeid. Van een dag, naar een weekend, door naar een vol weekend met de vrijdag als extraatje voor de liefhebber.
Op deze vrijdag een uniek samenwerkingsproject tussen verschillende zangeressen om divers cover materiaal ten gehore te brengen van bekende artiesten. Zangeressen die je normaal niet samen ziet op een podium, een unicuum van MFVF.
De volgende zangeressen zijn samen gekomen voor het cover-band project:
Ailyn Gimenez van Sirenia
Iliana Tsakiraki van Enemy Of Reality
Karolina Pacan van Skeptical Minds
Kassandra Novell
Mariangela Demutras van Tristania
Maxi Nill van Jaded Star
Saeko Kitamae van Saeko
Een foto impressie van deze sfeervolle avond is gemaakt door fotograaf Stéphane Odent. Met dank aan de MFVF organisatie:
Liv Kristine – Vervain
tekst: Frans Neelen
band: Liv Kristine
album: Vervain
genre: gothic – rock
release: 24 oktober 2014
label: Napalm Records
Introduction
Does this charming lady really needs an introduction ? Not really I guess, but for the beginners here in a nutshell the story of Liv Kristine so far.
In the early nineties she became the singer of Theatre Of Tragedy, one of the founders of Gothic Female fronted Metal and a band who introduced the “Beauty and the Beast” vocal battles.
In the late nineties she developed her own solo career, composing more personal, poppy songs released under her own name. Together with husband Alexander Krull and the other band members Atrocity she is founder of the successful gothic band Leaves’ Eyes in 2003 after leaving Theatre of Tragedy.
Album Review
“Vervain” or Verbena, is called “Tears of Isis” in ancient Egypt. It is a herb with purple or white flowers with delicate spikes and nearly scentless, also known as one of a vampire’s most well-known weakness. Also associated with “divine” which is in this case a good translation for the fifth album of Liv Kristine.
An album that is, without any doubt, her strongest and most energetic one. On her solo albums Liv Kristine normally shows her light, romantic side with poppy, catchy songs. Previous album “Libertine” (2012) already marks a more rock orientated direction.
“Vervain” presents itself as a dark and doom album with songs that reminds strongly of Theatre of Tragedy. Bass and drums are very heavy and low; giving the album a sinister, melancholic feeling.
Although this album marks a return to Liv Kristine’s roots it still is an album that reaches a wider audience. Gaining a lot of new fans and please the old ones as well. Liv’s beautiful voice and sympathetic personality stand guarantee for that.
Opener “My Wilderness” immediately is a bulls eye; doomy riffs and firm axe work contradict with her catchy and racy voice as many know in most Leaves’ Eyes songs, but above all it sounds fresh and energetic.
In “Creeper” and “Oblivious” those fine dark riffs by guitars and bass are standing out. When Liv’s angelic vocals sets in the timbre immediately changes: providing a contradiction between doom against sweet. One of the strongest impressions on this album.
With “Elucidation” also the more catchy (poppy) and electronic musical period from Theatre Of Tragedy is honored. It’s swings, it rock’s and has that particular dancing beat which was introduced on their debuut album.
On the fragile song “Lotus” Liv’s vocals are breath taking and make you melt like icicles on the roof. “Hunters” is driven by an energetic rock beat and Liv’s haunting vocals make it also a track worth mentioning.
Two vocal guestsappearances are made by Michelle Darkness (End of Green) in the new wave, gothic sounding “Love Decay” and “the female voice of metal rock” Doro Pesh makes her entrance on “Stronghold Of Angels”.
Michelle’s low – down from the cellar – voice makes “Love Decay” sound like a Sisters Of Mercy song and goes along fine with Liv’s clean voice. In the power ballad “Stronghold Of Angels” Doro’s rasping voice merges perfectly with Liv’s angelic one and both deliver a great job. Both duets are cleary something original and reflecting different vocal styles by Liv Kristine.
Conclusion
On this album Liv Kristine presents the best of herself. A mixture of her solo albums, Theatre Of Tragedy roots and Leaves’ Eyes elements cover the load on this excellent album with a variety in songs which share the same intriguing atmosphere of the early Gothic sound.
Doomy, heavy and sinister with enough space for enchanting vocals and fragile poetry. The vocal guest appearances are well chosen and contribute the versatility. Overall it sounds fresh and exciting. Boundaries between Liv Kristine solo and Leaves’ Eyes have faded, so its wise to abstract there are two top acts in the Gothic scene.
Last, but certainly not least, do not forget that Thorsten Bauer is besides Liv the main composer of the music as well as playing most of the instruments. Again Alexander Krull succeed as producer on “Vervain.”As well as co-composing songs. A splendid job by all three of them which results in album fit to conquer the world.
Rating
9/10
Tracklist
01. My Wilderness
02. Love Decay [featuring Michelle Darkness]
03. Vervain
04. Stronghold Of Angels [featuring Doro Pesch]
05. Hunters
06. Lotus
07. Elucidation
08. Two And A Heart
09. Creeper
10. Oblivious
Website
www.livkristine.de
Moonspell – spring tour in Europe
The Portuguese metalband Moonspell announced a spring tour in 2015 together with Scepticflesh from Greece. In March both bands will tour around Europe.
Since their breakthough in 1990 Moonspell represents their audenthic dark metal sound. Melancholy through more than a dozen of high-class releases:
From the venerated debut EP “Under The Moonspell“, their breakthrough record “Irreligious“ and the chart topper “Memorial“ to their latest output, 2012‘s double album “Alpha Noir / Omega White“.
Now that it‘s been a while since the last extensive tour of the Continent, it‘s high time to let the crowds taste some bittersweet damnation again, as founding member and front man Fernando Ribeiro agrees:
“We are thrilled to announce to all the Moonspell fans out there that we‘ll be touring together with our brothers in Septicflesh. In doing so, we‘ll be supporting our upcoming brand-new album ‘Extinct‘, an emotional, existential journey reflecting on the hour of man‘s passing away and the prospect of no return. A very dark yet soulful album with some of the most heartfelt songs we‘ve ever written. We‘re excited about sharing this original darkness with you soon!“
The Southern Europeans will be accompanied by their Greek companions in Scepticflesh, who‘ve let their new steam hammer ‘Titan‘ off the leash this June, impressively proving that even though some twenty years have passed since their inception they‘re still carrying the early days‘ blazing fire in their hearts.
Dutch dates:
12 Maart 2015 – Doornroosje in Nijmegen
13 Maart 2015 – Patronaat in Haarlem
More on:
www.facebook.com/moonspellband
Grote Prijs van Nederland – hslve finalisten gaat met Wouter Hamel mee op tour
Wouter Hamel zal tijdens zijn aankomende Pompadour Tour worden vergezeld door de halve finalisten van de Grote Prijs van Nederland.
Hamel is als coach reeds verbonden aan de Grote Prijs, waarbij hij de deelnemers begeleidt op hun weg naar een meer professioneel bestaan als muzikant.
Vanuit zijn management is, in overleg met boekingskantoor Friendly Fire en de deelnemende (pop)podia, nu ook besloten de halve finalisten tijdens zijn tour door Nederland een plek op het podium te geven. Hierin ligt de focus op het genre singer-songwriters, waarbij een selectie van deelnemers als support act wordt gepresenteerd.
Het gaat om de volgende data:
16.10 Effenaar Eindhoven Taco de V.
18.10 Lux, Nijmegen A Brighter Light
24.10 Mezz, Breda Charley Marie
25.10 Patronaat, Haarlem Charl Delemarre
14.11 Atak, Enschede
15.11 Paard van Troje
19.11 De Oosterpoort, Groningen
20.11 Lantaren Venster, Rotterdam
28.11 Tivoli Vredenbrug, Utrecht
De deelnemers aan de Grote Prijs van Nederland, in totaal nog vijftien bands en vijftien singer-songwriters, bereiden zich op het moment voor op de aankomende halve finales. Deze vinden van 18 oktober tot en met 1 november plaats op de podia van Tivoli Vredenburg (Utrecht), Paard van Troje (Den Haag), W2 (Den Bosch), People’s Place en Sugar Factory (Amsterdam). Uiteindelijk zullen per genre zes finalisten op 20 december strijden voor de felbegeerde Grote Prijs van Nederland.
De artiesten die met Wouter Hamel gaan touren worden binnenkort bekend gemaakt op: http://www.groteprijsvan.nl/
Alestorm – maakt het wachten waar met spektakel in Dynamo
tekst: Ruben Borger
foto: Maarten ter Braak
Alestorm is weer terug! Als promotie van de nieuwste release ‘Sunset On The Golden Age‘ touren ze heel Europa weer eens af en vanavond is de laatste van een reeks Europese shows.
Om zes uur gaan de deuren van het Dynamo in Eindhoven open en het eerste optreden van de avond begint al om kwart over zes. Alestorm is dus niet alleen, sterker nog, ze hebben maar liefst drie voorprogramma’s meegenomen.
Voorprogramma’s
Als Troldhaugen letterlijk het podium op danst, zijn de eerste twee rijen druk bezet. Jongeren die al sinds een uur of vier buiten in de gure wind hebben gezeten en het allerliefste vooraan willen staan bij Alestorm.
Wanneer de eerste klanken van deze Australische folkmetalband klinken, zijn dit ook de mensen die al wild meedoen met de muziek.
De rest van de zaal zal zich waarschijnlijk nog wel een aantal keer achter de oren krabben als deze Aussies op het affiche staan. De bijna epileptische dansbewegingen, gecombineerd met een slechte mix van progressieve muziek en grunts of geschreeuw komt helemaal niet uit de verf.
Vergelijkbaar met bijvoorbeeld System Of A Down schiet de band van de hak op de tak, maar overtuigt nergens. Als klap op de vuurpijl verpesten ze ook een cover van ‘Gimme Gimme’ van ABBA. De tape met keyboards dat de hele tijd meeloopt, is trager dan de band en dat geeft een ernstig trieste indruk van deze matige band.
Crimson Shadows is de tweede opwarmer van de avond. Waar hier en daar mensen zichzelf proberen te overtuigen dat het in ieder geval niet slechter kan worden, blijkt dat ook wel een beetje te kloppen.
Het is niet echt slechter, maar heel veel beter is het ook niet. De band claimt een mix van extreme metal en catchy melodische metal te spelen.
Nu is dat extreme gedeelte goed duidelijk. Sterker nog, dat is het enige wat te horen is. De drums, gitaren en de bas vormen een dermate harde muur van geluid, dat niets meer te onderscheiden is. Geen melodische invloeden en zelfs de solo’s vallen bijna weg.
Het geschreeuw dat over deze muziek heen komt voegt ook bijzonder weinig toe, waardoor we dus een brok lawaai te verwerken krijgen. Er kan wel hersenloos op geheadbanged en gemoshed worden, dus om de tijd te doden gebeurt dat ook wel.
Ondertussen komt Alestorm het podium op en heeft zanger Christopher Bowes een bubbelblaas zwaardgevecht met iemand uit het publiek. Een duidelijk hoogtepunt van de show.
Na enige ombouwtijd stapt Brainstorm in de spotlights, maar dan is het ook gelijk raak.
De zaal is bijna helemaal volgestroomd om iets van deze lekkere, snelle Duitse powermetal mee te krijgen. Meteen is iedereen ook helemaal mee en draait het Dynamo zich ook lekker warm voor de hoofdact. Iets wat de vorige bands niet voor elkaar wisten te krijgen.
Het charisma spat er af bij de band. Zanger Andy B. Franck doet leuk mee met de crowdsurfende jongens, die op het podium belanden.
De frontman doet hardop mee als het publiek massaal “Bier en Tieten” begint te zingen. Dit lijkt een grap te zijn uit een vorige show dat ik duidelijk gemist heb, maar de band lijkt het te verstaan, of in ieder geval te herkennen.
Er is een groot verschil in deze drie voorprogramma’s. Brainstorm is duidelijk een aantal stappen verder in de ontwikkeling. De mannen zijn wat ouder, professioneler en spelen gewoon heerlijk lekkere, strakke powermetal.
Precies wat dit publiek nu nodig had. Omdat het de laatste show van de tour is, moet iedereen natuurlijk nog even bedankt worden, inclusief alle bands. Zo wordt er rijkelijk geknuffeld door bandleden op het podium. Uiteindelijk een erg sterk optreden en iedereen is klaar voor de hoofdact.
Alestorm
Het Dynamo is uitverkocht en dat is bij Alestorm te merken ook. Het kleine zaaltje is helemaal propvol. Om half tien klinkt de standaard openingstune uit de speakers en gaan de bezoekers al helemaal los. Opener ‘Walk The Plank’ trapt de show meteen in de vierde versnelling.
Muzikaal is alles niet helemaal goed afgesteld, hierdoor is de zang niet helemaal goed te horen en is de rest van de muziek erg hard. Meteen wordt ‘The Sunken Norwegian’ gespeeld en het publiek is verkocht.
Iedereen zingt uit volle borst mee en langzaamaan wordt de afstelling van de muziek beter, waardoor alles stukken beter te verstaan is. Het inmiddels wel duidelijk voor wie de fans vanavond gekomen zijn, zo enthousiast is iedereen direct.
Bij de single ‘Drink‘ soleert zanger en toetsenist Christopher Bowes met één hand, terwijl hij met zijn andere hand een blik bier leegdrinkt. Dit is natuurlijk leuk om te zien en wordt nog goed uitgevoerd ook. Ook de vunzige woordspelingen op titel ‘Over The Seas‘ vallen bij dit publiek erg goed.
Grote rookwolken uit rookmachines en een fikse moshpit markeren de knaller ‘Shipwrecked‘. En eigenlijk kan de band dan al helemaal niets meer fout doen. Met hun opzwepende “Bacon Powered Pirate Core” maken ze de tent met de grond gelijk.
Maar Alestorm is meer dan alleen goede muziek. Elke show staat ook garant voor heel wat grappen en spektakel. Zo is er een heuse “staarwedstrijd”, tussen bassist Gareth Murdock en gitarist Dani Evans.
Er wordt hardop gedroomd over ‘s werelds grootste twisterspel en Chris gooit, om de roadie te pesten, alle plectrums in één keer het publiek in.
Voordat ‘Midget Saw’ zijn opwachting mag maken, wordt er eerst een handpop van een aap bij gehaald. De aap heet “Nico van Montfoort” en zanger Chris suggereert dat zijn favoriete liedje wel eens ‘Bier en Tieten‘ zou kunnen zijn.
Zo komt ook die grap weer terug en wordt het nummer met volledige muzikale begeleiding massaal meegezongen. Tijdens het hele ‘Midget Saw’ is de aap aanwezig. Bij het zingen, bij de solo’s, hij gaat het hele podium over. Tegelijkertijd valt de zang wel een beetje weg in het muzikale geweld van dit snelle, harde nummer.
De hele avond is één groot feest. Chris haalt er nog een musketpistool bij en begint daar zogenaamd mensen mee neer te schieten. Ook wordt de technicus gebombardeerd tot barman, omdat hij drie flessen drank in houders aan het drumstel heeft moeten hangen.
Naast het verplichte, zes seconden durende, ‘Rumpelcombo‘, gaat de band nog even lekker door. Als laatste spelen ze ‘Wenches and Mead’ dat zó snel gaat, dat de zang de muziek niet meer kan bijbenen.
Iedereen wil een toegift, de zaal schreeuwt zich er op los. Uiteindelijk speelt het intro van ‘1741 (The Battle For Cartagena)’ en wordt iedereen nog even fiks bedankt. De technici, de voorprogramma’s en het publiek.
De toegift bestaat uit ‘Wolves Of The Sea’, ‘Captain Morgans Revenge’ en ‘Rum’, waarbij iedereen op het podium komt om de laatste tonen mee te schreeuwen. Vervolgens springen Christopher en toetsenist Elliot Vernon het publiek in. Chris wordt letterlijk de zaal uitgedragen en bij de bar afgezet. Zo eindigt het concert.
Conclusie
Uiteindelijk is het een bijzondere avond. Voor de doorgewinterde fan is het natuurlijk een must om vooraan te staan, dan is het ook nodig om er om zes uur al te zijn. Voor de liefhebbers van de muziek was om acht uur komen ook goed genoeg.
Brainstorm en Alestorm maken hun reputatie zeker waar, de andere twee bands weten helaas geen goede indruk te houden.
Ondanks de wisselende afstemming van de muziek, is het één groot succes. Dat de zang dan af en toe niet goed te horen is, of de keyboards lichtjes te hard aandoen, dat nemen we dan maar voor lief. Alestorm stormt gewoon door en hopelijk komen ze volgend jaar nog eens terug.
Night Of The Proms – Katie Melua komt ook naar Nederland
Naast de Duitse concerten van de Night Of The Proms concertreeks, is nu voor Nederland ook de Britse zangeres Katie Melua toegevoegd aan het programma.
Op donderdag 20, vrijdag 21 en zaterdag 22 november 2014 deelt ze het podium met de eerder aangekondigde artiesten Nile Rodgers & Chic, CeeLo Green en accordeontalent Ksenija Sidorova.
Katie Melua
Met Katie Melua halen de organisatoren niet alleen een getalenteerde zangeres, maar tegelijkertijd een van de grootste artiesten uit Groot Brittannië van het millennium in huis.
Het succesverhaal van deze in Georgië geboren zangeres begon in 2003 met de debuutsingle ‘The Closest Thing To Crazy’. Toen ze twee jaar later ‘Nine Million Bicycles‘ van het album ‘Piece by Piece’ uitbrengt, heeft ze direct een monsterhit te pakken. De release van het daaropvolgende album ‘Pictures‘ (2007) maakte van Katie Melua zelfs de wereldwijd best verkopende Britse artieste van dat jaar.
Dit album was al platinum voordat het daadwerkelijk in de winkels lag. In haar carrière verkocht Katie Melua meer dan 11 miljoen albums en behaalde ze meer dan 56 platinum awards. Met haar betoverende uitstraling en bijzondere stem brengt de dertigjarige zangeres songs met diepte.
Night Of The Proms
Met de toevoeging van de Nederlandse artiest Bo Saris is het programma van de Nederlandse editie voor Night Of The Proms compleet. Al eerder heeft hij in het voorprogramma van Katie Melua gestaan. Hij is bekend geworden als deelnemer van de Idols tvshow, toen nog beter bekend als Boris. April van dit jaar is zijn album ‘Gold’ uitgebracht, waarna een grote tour volgde door Nederland.
De eerste namen op het affiche van dit jaar, zijn De Amerikaanse hiphop- en soulsensatie CeeLo Green en de jonge accordeoniste Ksenija Sidorova en dat laat meteen het unicum van dit evenement zien. Klassiek wordt verenigd met pop (en in dit geval ook hiphop en jazz) onder begeleiding van een groot koor en orkest.
Informatie
De online kaartverkoop verloopt via MOJO Concerts en de website van NOTP. De rangen van Ahoy zijn onderverdeeld in verschillende prijsklassen, zie plattengrond: http://www.notp.com/nederland/tickets-2014/
Prijzen van de kaarten variëren van 34,00 euro tot en met 54,00 euro voor de hoogste rang. Let op: rolstoelplaatsen kunnen enkel telefonisch gereserveerd worden, ook daarover staat informatie op de bovenstaande websites.
donderdag 20 november 2014 | 20u | Ahoy Rotterdam | bestel nu
vrijdag 21 november 2014 | 20u | Ahoy Rotterdam | bestel nu
zaterdag 22 november 2014 | 20u | Ahoy Rotterdam | bestel nu
Meer informatie over Night Of The Proms: http://www.notp.com/nederland
Iamthemorning – Belighted
tekst: Ruben Borgen
artiest: Iamthemorning
album: Belighted
genre: Progressive Folk
release: 15 september 2014
label: K-Scope
Het bedenken of uitvinden van een nieuw genre binnen de bestaande kaders is natuurlijk altijd leuk.
Iamthemorning heeft dat uitstekend gedaan bij hun debuutalbum. Ze combineren progressieve rock met folk en creëren zo een uniek geluid. Zelf noemen ze het “acoustic/chamber progressive”.
Lukthet deze twee Russen om hun uitstekende debuutalbum met ‘Belighted’ een passend vervolg te geven?
Nou, ik ben geneigd te zeggen van wel. De wonderschone en breekbare vocalen van zangeres Marjana Semkina zijn gewoonweg fantastisch. Het enige nadeel komt daar meteen bij aanzetten.
Juist vanwege de breekbaarheid van deze zang, komt die niet altijd even goed uit bij de muziek. De plaat heeft genoeg bombastische, dan wel stevige momenten waar de zang verdrinkt in de muziek.
De combinatie van twee stijlen is wederom wel weer heel geslaagd. Met een hele dunne lijn tussen tranentrekkend mooie ballads en prachtige folk, hebben ze met zijn tweeën een fenomenale plaat neergezet.
Marjana Semkina en Gleb Kolyadin verzorgen samen de gehele invulling van dit album. En dat is op zijn minst een grote prestatie te noemen. ’08_54′ begint juist als een klassiek stuk dat langzaam opgenomen wordt in een progressief stuk van grote klasse.
Het aller grootste hoogtepunt is ‘Romance’. Met een muzikaal stuk genaamd ‘Intermission X’ ervoor, is dit de mooiste, echte ballade van de plaat. Overigens komen die ‘Intermissions’ op de debuutplaat ook al voor. Feitelijk worden ze doorgetrokken. Op het eerste album begonnen ze met ‘Intermission I’ die oploopt tot nummer zes, waarna op een EP nummer zeven te vinden is.
Op ‘Belighted’ vinden we de nummers acht tot en met dertien. Dat geeft wel een extra gevoel van verbondenheid tussen de twee albums.
Het bijna negen minuten durende ‘Crowded Corridors’ is een prachtige nummer, waarin alle elementen die eerder op de plaat voorkwamen en verderop nog komen, aan elkaar verbind. Klassiek met folk en dat dan weer samen met hele progressieve invloeden.
Wel is er nog één grote storende factor op het album. Hier en daar gaat de plaat nogal over van de hak op de tak. De zang komt dit op die momenten niet echt tot hun recht, maar ook de muziek wordt daardoor niet echt boeiender.
Conclusie
Het is zonde dat de plaat niet altijd even boeiend is. Mede door de niet echt passende zang en de af en toe de onlogisch aandoende, spontane overgangen. Knap is het natuurlijk wel, met zijn tweeën een dergelijk rustige, mooie en toch ook krachtige plaat af te leveren.
Hopelijk kunnen we in de toekomst nog veel verwachten van deze Russen. Mocht het ooit komen tot een boycot van producten uit het Rusland, is dit wel één van de dingen die ik ernstig zal missen.
Rating
8.5/10.0
Website
http://iamthemorning.com/
Kissin’Dynamite – Megalomania
tekst: Frans Neelen
band: Kissin’ Dynamite
album: Megalomania
genre: Hard/Sleaze Rock
release: 5 september 2014
label: AFM Records
Introductie
Kissin’ Dynamite heeft met hun debuutplaat “Steel Of Swabia” in 2008 al een bijzonder lekkere metal plaat afgeleverd. Dat ondanks het feit dat de muzikanten – of beter gezegd broekies – toen pas vijftien, zestien jaar oud waren.
Het navolgende “Addicted To Metal” waarop ook Udo nog een deuntje meebrult, is zelfs een nog betere en echte metal plaat.
Mede door de erg goede live performances groeit hun ster gestaag. Met de derde langspeler uit 2012 tapte de band toch beduidend uit een ander vaatje.
Een vaatje wat hun echter best goed paste, namelijk de Sleaze/Glam Metal. Op deze “Money, Sex and Power” worden de humorvolle teksten en spetterende gitaarsolo’s samengebald tot prettig in het gehoor liggende krakers als “Money, Sex and Power”, “I Will Be King”, “Dinosaurs Are Still Alive” en het hilarische “Six Feet Under”. Kortom, een lekkere plaat die nog regelmatig zijn rondjes draait in mijn cd speler.
Album Review
Net wanner je denkt dat de band zijn draai dan wel gevonden zal hebben, menen zij volgens de biografie op hun vierde album meer volwassen en modern voor de dag zullen komen. Inderdaad klinkt deze nieuweling meer uitgebalanceerd en is het geluid lekker vet en vol.
Wat meer opvalt is dat deze plaat blijkbaar moet gaan zorgen voor de definitieve doorbraak van dit getalenteerde gezelschap. De plaat herbergt namelijk de perfecte tracklist, om vanaf een immens podium een groot stadion plat te spelen. De jaren tachtig laten herleven doen wel meer bands, maar deze talentvolle band doet dat middels nummers die op maat geschreven zijn voor “het grote publiek” zonder hun metalen roots uit het oog te verliezen.
“DNA” opent bijzonder strak en swingend en ligt zeker nog in het verlengde van voorganger “Money, Sex and Power”. “Maniac Ball” klinkt meer ingetogen, bombastisch, maar vooral meer midtempo en klinkt ook een stuk serieuzer. Het navolgende “VIP In Hell” daarentegen is het hardste en meest snelle nummer wat de band ooit in elkaar gefabriceerd heeft en knalt als een dubbelloopse shotgun,
Het navolgende “Fireflies” is wonderschoon en heeft inmiddels de harten gestolen van enkele huisgenoten. Een prachtig ingetogen nummer met een hoofdrol voor zanger Hannes Braun wiens stem sowieso per album krachtiger en gevarieerder wordt. Met ‘The Final Dance” heeft de band nog zo’n ingetogen toppertje op het album gepend.
Kwalitatief wederom een hoogstandje. De overige nummers bevinden zich echter allen wel in hetzelfde format. Makkelijk in het gehoor liggend materiaal, voorzien van refreinen die na een keer luisteren reeds uitnodigen tot meebrullen.
Daarbij toegevoegd uitstekend uitgevoerde solo’s. “Legion Of The Legendary” vind ik daarbij nog het vermelden waard omdat ik me dat in een vol stadion al helemaal voor me zie. Hannes die vijftigduizend fans met de woorden “Me, me and my Legion of the Legandary and we came to win …” toezingt; tsja dan heb je het voor elkaar natuurlijk.
Of het ooit zover komt ? Het zij ze gegund maar dat blijft uiteraard gissen. Kwaliteit heeft de band genoeg, zowel live als op het album.
Conclusie
Kissin’ Dynamite laat op “Meagalomania” een lichte stijlbreuk horen. Het percentage sleaze/glam is wat vermindert ten faveure van een wat bombastischere, serieuzere aanpak voorzien van wat techno beepjes her en der en daarmee meer toegesneden voor “het grote publiek”. Stadiongerichte rockers, die in al hun diversiteit – met het oog op het in de nabije toekomst – de hoofdrol mogen vervullen op diverse festivals.
Cheesy stuff maar niet storend. Daarvoor is de kwaliteit van de songs en de muzikanten te hoog. Deze band heeft de looks, de skills, de songs en de performance om het ver te schoppen. Persoonlijk had ik wat meer vuurwerk (lees harder) materiaal van de heren verwacht en waardeer hun illustere voorganger “Money, Sex and Power” voorlopig nog boven deze schijf als ietsje sterker.
Met uitschieters als “DNA”, “Fireflies” en “Legion of the Legandary” is dit echter een bijzonder lekkere, makkelijk in het gehoor liggend, pakkend album dat de beoogde grote doorbraak om de hoek ligt. Mindere nummers staan er niet op en dit stukje zilver zal best een breed publiek aanspreken. Zonder meer het beluisteren en bekijken meer dan waard.
Rating
8.2/10
Tracklist
01. DNA
02. Maniac Ball
03. VIP in Hell
04. Fireflies
05. Deadly
06. God in You
07. Running Free
08. Legion of the Legendary
09. The Final Dance
10. Ticket to Paradise
Website
www.kissin-dynamite.de
Music Credo webzine 