Archive
Zwarte Cross – het beste komt samen op zonnige, drukke zondag
tekst: Silvia Deurwaarder
foto’s: Monica Duffels
Jarenlang is de zondag de beste festivaldag voor de Zwarte Cross. Dit jaar heeft de organisator iets heel speciaals in de mars voor de toestromende bezoekers.
Het is dan ook geen verrassing, dat deze dag alle voorgaande records verbreekt en de teller op ruim honderdzestigduizend bezoekers zet. Dat terwijl de eerste paar festivaldagen nog niet eens waren uitverkocht met de grotere capaciteit.
Al vroeg zijn de wegen flink verstopt, de pendelbussen plakkerig warm en het terrein flink vol. Tussen de families met kinderen, vallen de echte festivalgangers met klompen en zwarte cross shirts, haast niet op.
Normaal trapt af op het hoofdpodium, klokslag om 12 uur. Bennie Jolink is de jongste niet meer, maar swingt nog stevig in pak. De band is voor de gelegenheid uitgebreid met blazers. Na jaren trouw festival bezoek is de formatie wellicht wat voorspelbaar, maar dat maakt de sfeer er niet minder om.
Het hele veld zingt alles van A tot Z mee, uit volle borst de heren vererend. Met een stralende zon komt het jaren zestig thema van het podium mooi tot zijn recht: de bloemen, roze details en kleurrijke entourage gaat mooi samen met de gemoedelijke sfeer.
De zanger met hoed, zingt niet voor niets ‘Wie Doet Ut Samen’ waarna hij vrolijk met de microfoon zwiept. Het hele veld staat vol, dat presteren deze muzikanten maar weer en dat zet meteen de toon voor de rest van de dag.
Met de medley van Fats Domino wordt er geëxperimenteerd, een hommage aan de zanger die nog leeft en de carrière van Bennie zo beïnvloed heeft met zijn bluesrock. “Sfeer Beheer is de nieuwe term voor beveiliging, dat bevalt mij wel” roept de zanger droog, waarna kalm an de band afscheid neemt: stampende voeten in de snippers van gisteren.
Het is even een ommetje naar de Superklasse, ook het cross terrein is weer goed bemand de hele dag, met een divers programma. Halverwege de middag vliegen de zware motoren door het zand, de competitie is groot. Prachtig hoe de mannen opstaan uit het zadel en hoog de heuvels over springen.
Wie denkt dat het eentonig is om iedere keer motors langs te zien racen, met een ijl geluid al ronkend en stuivend, heeft het mis. Wanneer je er langer staat dan vijf minuten wordt je vast gegrepen door de enthousiaste omroeper, die inmiddels flink hees van de toren schreeuwt.
Dan weer ligt motor 26 voor, dan is het 55 of 70 die in de binnenbocht een inhaalslag slaat. Internationaal kaliber racet voorbij en dat in de Achterhoek. Begeleiders schreeuwen coureurs wat toe en de spanning loopt op bij de laatste drie minuten.
Krijtborden gaan omhoog, hevige armbewegingen en geschreeuw beklemtonen de haast die gemaakt moet worden om aan de top te eindigen. Uiteindelijk zijn de verschillen klein, maar Nederlandse mannen sieren de lijst dit weekend: chapeau!
Kittie Daisy And Lewis is ondertussen aan haar set begonnen, wat doet denken aan jaren vijftig pop met moderne invloeden. Helaas is de zangeres wat statisch, slaand met de tamboerijn.
A la Caro Emerald – die wel over een groot charisma beschikt – bestaat de begeleiding uit keyboards, zware bas en wanneer je de ogen sluit swingt het geheel best. Verder dan meeklappen komt het publiek niet, maar al met al is deze formatie lang niet zo slecht, alleen is de podium presentatie minder energiek dan de muziek doet voortkomen.
Het is goed vertoeven in de perstent, waar Tante Rikie en Tante Rikie Minie met cabaretier Andre Manuel dagelijks een ‘persconferentie’ houden. Wat er op neer komt dat de dagelijkse column van deze lokale beroemdheid op de pers wordt uitgetest, voordat het te horen is op de Theaterweide.
Deze keer wat verlaat, maar niet minder actueel. Wanneer je zelfs Tantie Rikie aan het lachen krijgt en de pers ijzig stil, dan heb je het als komediant goed gedaan.
In het publiek is de waarnemend burgemeester VVD’er Rob Metz te vinden, afkomstig uit Amersfoort. Samen met zijn familie geniet hij met volle teugen, zo onthult hij enthousiast dat “het prachtig is om al die vrijwilligers bezig te zien, om de clubkas te spekken.”
Voor wie het nog niet wist, een groot logistiek plan is opgezet samen met de lokale overheden in samenwerking met de organisatie. Zo ligt er een noodplan voor slecht weer, maar ook draaiboeken voor brand, opstopping en andere calamiteiten (zo kon er snel ingegrepen worden bij het noodweer op vrijdag). Met ondersteuning vanaf de grond (politie, brandweer), als ook in de lucht per helikopter. Dat moet de bezoeker wel een veilig gevoel geven!
Dan barst het geweld van de Blood Hound Gang los. Al snel komt de grote hit van deze Amerikanen voorbij ‘The Roof Is On Fire.’ Na deze meezinger, zakt de set al snel in. De monotone rap en harde drumbeats zijn weinig innoverend. Een spektakel is het wel, vooral wanneer de bassist verkondigt: “ You guys are more fun than in Amsterdam, honestly! I even saw a guy dressed like an Easterbunny eating mudd today.”
Na wat gegiechel van de band, gaat hij verder: “Why waisting your expensive beer, when you throw it please hit me!” waarna een bierdouche volgt, al onderschept de bassist een biertje en drinkt het zelfs op. Dat getuigt van lef, maar dat neemt niet weg dat de band muzikaal een complete chaos creëert zonder veel inspiratie.
Om half zeven is de echte headliner van de zondag aan bod, namelijk de Rainbowband. Een formatie van veertig gehandicapten uit de regio, die een breed repertoire ten gehore brengen. Enthousiast staat de groep in een rij opgesteld, al zwaaiend naar de toestromende fans.
Het is vooraf groots aangekondigd, en velen komen dan ook kijken. Dirigent Tonnie Weikamp heet iedereen welkom en het spektakel kan beginnen. ‘Eye Of The Tiger’ wordt dan ook vlekkeloos gespeeld, met tamboerijnen, mondharmonica , drums en blazers.
Al snel komt organisator en gastheer Henk-Jan Lovink een deuntje meespelen. Wanneer er zelfs een zanger naar voren stapt om ‘De Clown’ van Ben Kramer te vertolken, deint iedereen mee.
Ook het ‘Bananenlied’ gezongen door Wouter, slaat aan. Kaskrakers van Jan Smit en Frans Bauer volgen. Zelfs tot achter het mengpaneel (zeker tweeduizend man verder) wordt alles woordelijk meegezongen.
Het jongste telg Pim, amper negen jaar, weet iedereen te plezieren met zijn ‘Rosanne’ en wanneer Tante Rikie dan ook nog acte de presente geeft, is het feest compleet. Het publiek scandeert dan ook snel “Pimmie bedankt.”
Voor de oplettende bezoeker, halen een stel acrobaten halsbrekende toeren uit op een motor al fietsend over een dun koord boven de massa. Zo slingert een de ander omhoog, terwijl een derde het voertuig in balans houdt en zelfs gas geeft, duizelingwekkend om te zien.
Ondertussen is het tijd voor Jovink & The Voederbietels om te verschijnen, als vaste afsluiter van de zondag. ‘Wakker Worden’ wordt samen met de Rainbowband gespeeld, een unieke performance en Gijs Jovink hoef niet veel aan te sporen: “Geef deze groep een ommeunig groot applaus, voor de headliner uit Lichtenvoorde!”
Tot de verre horizon staat het vol met festivalgangers, ieder jaar is het weer verbazingwekkend. Waar deze band ook komt, het dak dat gaat eraf! Dit jaar hebben de organisatoren beter voor zichzelf gezorgd; ze zien er dan ook uitgeslapen uit al klinkt de stem hier en daar wat hees.
In vrolijke outfits rockt de band stevig, met rook kanonnen en schuddende boxen. Het is vooral de glimlach die bij de bandleden niet ontbreekt, die de sfeer aanwakkert. Rock’N Roll zoals het bedoelt is en zelfs de meest stugge boer komt dan wel los!
Brommers Kieken’ wordt hard meegezongen en het doet er niet toe dat het ieder jaar wel weer voorbij komt. Halverwege is er een gastoptreden van Jeffrey uit Hengelo, die met zijn R&B hitje iets anders probeert en het Twentse volk is hem vast dankbaar.
Laat Jovink & The Voederbietels iedere dag spelen en dan is zeker ieder festivaldag van de Zwarte Cross uitverkocht. Deze mannen weten als geen ander de sfeer te bepalen, ieder jaar weer. Een spectaculaire afsluiter van een geslaagd weekend!
Met dank aan: De Feestfabriek B.V, Jovink, vrijwilligers en de persmedewerkers.
Zwarte Cross zo 17 juli 2011 – jubileum feest verbreekt alle records met afsluiter Jovink
Tekst: Silviapd
Foto’s: Monica Duffels en Femke Hansen.
De laatste dag van de Zwarte Cross is al jaren het drukst bezocht en ook dit jubileum verbreekt alle records van vorig jaar. Met zestig duizend bezoekers, tienduizend meer dan de zaterdag.
Terwijl de vrijdag met dertigduizend nog bescheiden is en de donderdag bijna dertien duizend festivalgangers trekt.
Dat brengt het vijftienjarige festijn op een totaal van een duizelingwekkende 152.500 bezoekers, dat is viereneenhalf duizend meer dan vorig jaar! Tante Rikie kan trots zijn in haar nieuwe bloemetjes jurk; het is een groot feest geworden.
Het terrein kan de massa prima aan, zelfs na de regen is het veld goed begaanbaar door de hooi op de modderige plekken bij de mainstage en de doorgang naar de megatent. Ook de mooi aangeklede reggaeweide met houten versiering heeft het weer doorstaan.
Nog een keer door de poort, langs alle vrolijke slogans, de kreten van de metalweide weerstaan en half slippend naar de pers tent. Het voelt als thuis inclusief de brullende motoren en sirenes van de cross op de achtergrond.
Normaal bijt de spits af van deze dag, maar al snel bewegen velen zich naar de cross baan, waar de Superklasse weer in actie komt. Waarna de ‘Best Of 2011’ waar iedereen aan mee mag doen. Van scheurende harly Davidson’s tot een roze Barbie en een koets met Jovink en Tante Rikie: iedereen gaat voor de laatste keer los!
Nieuw is ook de zijspan klasse, die er na de crossers van de Superklasse wat langzaam door het zand ploegen, maar vermakelijk is het wel.
In rap tempo naar de finish waar een mega Tante Rikie ze opwacht. Er was sprake dat deze mascotte van de Zwarte Cross zou stoppen, maar gelukkig blijft ze nog even door gaan om koninklijk in haar zetel over het festival gedragen te worden of een nummer mee te zingen met Jolink en co.
Rowen Heze neemt een enorme truck mee en brengt zijn vrolijke meezingers ten gehorde met de bekende accordeon. Dan moet ook ik er aan geloven, blaren prikken: door vochtige grond, klamme sokken en rubberen laarzen zijn alle ingrediënten compleet om eens ingetapt te worden bij de EHBO. Het lijkt wel de vierdaagse zo druk hebben ze het ermee, gelukkig niets ernstigs deze editie.
Op tijd naar de theaterweide voor Jaqueline Govaert. Groot geworden met Krezip en nu solo op het podium. De typerende hese stem vult de ruimte begeleidt door zachte pianoklanken. Ingetogen en klein begint de artieste aan haar set met “Forgive Me”.
Later zal ze op het grote podium flink knallen, maar voor de echte fan is dit optreden de kers op de taart. Ontspannen roept Govaert wat allen denken: “Wat een geluk met de zon, ik had regen verwacht.” Zoals velen ook gekleed in regenlaarzen, maar de leren jas gaat al snel uit.
“Big World” roept een soul gevoel op met een melodieuze piano, wat jazzy drumintermezzo’s en heldere gitaar. Dat alles omlijst de diepe, warme stem van Jaqueline Govaert.
Een volle weide zit er ontspannen bij en op “Good Life” wordt er flink meegedeind, dat swingt stevig en de drummer gebruikt zelfs zijn flightcase, maar de akoestische gitaar bepaald de melodielijn.
De natuurlijke houding van Jaqueline op het podium houdt de show boeiend; niets geen poespas, gewoon recht voor zijn raap brengt ze haar nieuwe nummers. Met deze kracht weet ze iedereen met gemak te overtuigen en niet te vergeten de nodige dosis talent!
Op het hoofdpodium pakt Back Corner Boogie Band groot uit. Eigenlijk is het gewoon Jovink & The Voederbietels met blazers, met zangeressen en orgel.
De drijvende kracht zijn niemand minder dan de gastheren van de cross en met het grootste gemak maken ze de overgang van rock naar swingende jazzy nummers met een vol geluid.
De gitaren worden nog net zo snel aangeslagen en janken als vanouds, maar dit keer aangevuld met trompet en zanger Erik Neimeier die zich niet in het dialect uitdrukt. Dat is toch wel even wat anders, maar instrumentaal staat het als een huis!
In 2007 is de formatie opgericht Gijs Jolink en Hendrik Jan Lovink, nadat ze een minder volle agenda kregen met Jovink. Live is goed te zien dat ze hier hun muzikale ei in kwijt kunnen.
De jaren vijftig herleven in volle glorie en de gitaarsolo’s zijn adembenemend. Enig minpunt is de zangkwaliteit, die hier en daar doet denken aan een foute bruiloftsband. Misschien toch een rauw randje toevoegen, zoals men gewend is.
Op de metalweide begint een vreemde eend in de bijt aan het laatste concert. Life Of Agony zal na Terror de handen vol krijgen om het veld omver te blazen, al lukt ze dat met gemak.
Vele fans maken de laatste verschijning van zanger Keith Caputo mee. Na deze tour is aangekondigd dat hij een geslachtsverandering zal ondergaan en als vrouw door het leven wil gaan. Mina Caputo is duidelijk al aanwezig in de verschijning van de frontman; lang haar, parelketting om de hals en getuite lippen.
Dit is een grote omslag ten opzichte van een paar jaar geleden. Niet te vergeten een enorm contrast met de agressieve teksten, rauwe metal, opzwepende uithalen die deze Amerikanen zo wereldberoemd maken.
Van “I Regret” tot “Bad Seed” het is een energieke tijdreis als afscheidstour met deze band. Energiek, krachtig en imponerend weet LOA als geen ander een indruk achter te laten. Na jaren nog verbazend over de kleine zanger met een enorm stemgeluid, zo uniek en gevoelig dat hij (of zij) het als geen ander zo kan uitschreeuwen en iedereen kippenvel weet te bezorgen.
Naast de geweldige vocalen, weet Keith er een echte performance van te maken al rennend over het podium, de microfoon rondslingerend en vooral op de knieën vallende de uitzinnige fans toezingend. Wanneer er een stevige pit ontstaat zet de band nog even een versnelling in.
Toch is het wat provocerend om Keith zo wijdbeens te zien zitten, met zijn hand de lange haren uit zijn gezicht strijkend. Liefelijk bijna en daarom passen die gekwelde uithalen niet meer bij zijn verschijning.
Er is geen rockartiest die dit kan evenaren, maar des te treuriger is het afschuwelijke geluid; de bas overstemt alles en iedereen.
Het feit dat je dit in je maag voelt, betekent dat alle geluidslimieten overschreden worden. Zelfs oorpijn met oordoppen in is echt een slecht teken. Volgend jaar blijf ik zeker weg op de weide als dat niet veranderd.
Afsluiter van de avond is, hoe kan het ook anders, Jovink! Geen wonder dat iedereen als sardientjes in een doosje vooraan bij het hoofdpodium te vinden is.
Dit is een ode aan vijftien jaar zwarte cross, het harde werk van de oprichters en het respect dat het festival over het hele land verdiend.
Voordat er goed en wel maar iets is begonnen vullen de schreeuwkoren elkaar op, de sfeer zit er zeker al goed in.Het bier staat klaar, de snippers gaan de lucht in en daar is Jovink XL, want de Big Band is er ook bij.
Allen netjes afgekleed met zwarte broek en wit shirt met simpel ‘Zwarte Cross’ is voldoende, mocht dat iemand ontgaan zijn (bewijs, de duizend shirts en hoedjes over het hele veld).
“Wakker Worden” is een pittige warmloper die er meteen in knalt vol power en energie. Wat een adrenaline alleen als je naar de gezichten van de mannen kijkt: een brede lach, wetend dat iedereen voor hen komt!
Ze genieten van begin tot eind en dat maakt ze meteen zo symphatiek. Daarnaast spelen ze gewoon de sterren van de hemel en is er niets aan te merken op de grande finale van deze Zwarte Cross.
Hendrik-Jan Lovink is al flink warm gespeeld en de solo’s komen uit zijn tenen. Vanmiddag scheurde hij nog met een scooter over de crossbaan en nu rockt hij stevig door, wat een energie!
Gijs Jolink, die vorig jaar nog wat meer zong, doet het ‘hennig an’ aan de zijkant, maar na het derde nummer spreekt hij met een hese stem iedereen toe: “Is iedereen goed te pas? Bedankt jongens, een compliment voor iedereen dit weekend. Het is super verlopen en ik ben er trots op! We hebben vandaag een nieuw record!”
Gitarist Hendrik Jan Bökkers steelt de show met opzwepende gitaar riffs en energieke performance. Er valt genoeg te zien en vooral de interactie tussen de bandleden maakt het allemaal extra speciaal.
Het gaat wel rap wanner Gijs over op een protest song begint, iets met pindakaas en een overstemmend geschreeuw uit het publiek (die alles van begin tot eind kennen). Dan komt er nog een dosis energie bij, en is het old school rocken geblazen. Ook maakt tante Rikie haar entree en dan is dit feest pas echt compleet.
Jovink weet heel goed wat ze doen en beheersen het als geen ander, wie kan nu zeggen een rockartiest in hart en nieren te zijn en ook nog eens verdienstelijk motor coureur; dat is de Zwarte Cross weer ten voeten uit! Helaas is dit mooie feest alweer veel te vroeg afgelopen, maar met zo’n afsluiter kan je niet treurig blijven: op naar volgend jaar!
Zwarte Cross za 16 juli 2011 – snelheidsduivels en spetterend jubileum festijn
Tekst: Silviapd
Foto’s: Monica Duffels, Femke Hansen
De tweede dag van de Zwarte Cross heeft een volle programmering. Al vroeg is het druk bij het hoofdpodium, de reggaeweide, megatent, fijnproevers podium, metalweide, undercover tent en natuurlijk op het crossterrein.
Niet te vergeten het blagenparadijs voor de jongste festivalgangers (tot 140 cm gratis entree), waar Jovink ook nog langs komt. Vijftien jaar wordt gevierd met een nog groter spektakel. ‘Het leven is een groot feest’ wordt wel weer waargemaakt dit weekend!
Het rennerskwartier is al vroeg in beweging om de toestromende bezoekers te vermaken. Dit jaar zijn er nieuwe categorieën toegevoegd, waaronder de Romaklasse die al snel vol zit.
Kleurrijke wagens scheuren over de crossbaan, waarbij de koets getrokken door zes motoren wel de kroon spant. Ook een wagen gemaakt van bierblikjes ontbreekt niet. Hoogtepunt van de dag is de Superklasse waar internationale toppers het opnemen tegen de trotse helden van de Achterhoek.
Al voor de race goed en wel begonnen is, ligt er al een motor in de prak bij de Omroeptoren waar de lokale radio de hele dag vermaak, muziek en een serieuze noot laat horen. Ondanks de regen verderop in het land, stuift het zand hoog op en schijnt de zon zelfs.
Wanneer Bennie Jolink met no.100 het terrein verkent in de Seniorenklasse, maakt Jos Hansen (ook no. 100) zich klaar om van start te gaan voor de eerste echte rennersrace van de dag.
In de vroege middag maakt de beroemdste Twentse zangeres haar opwachting, die onlangs nog in een uitverkocht Gelredome heeft opgetreden. Ilse De Lange behoort al jaren tot de Nederlandse top en het is al vroeg dringen bij het hoofdpodium.
Twee achtergrondzangeressen zijn meegenomen om er een speciaal feest van te maken! Opeens staat Ilse de Lange daar met “Almost” de lichte melodie past perfect bij het zonnige weer. Het knalt meteen goed, door de inzet van de band.
Drummer Bart Vergoossen zit goed verstopt achterin naast toestenist Will Maas, al swingen ze er flink op los tijdens “Next To Me” waarop het jasje van de zangeres uit gaat. Met haar ontwapende houding weet Ilse de Lange meteen indruk te maken; ze geniet zichtbaar en haar lach is oprecht en ontspannen.
“Hoe is het op de Zwarte Cross! Dit nummer is helemaal uit het begin en er hoort een actie bij: meeklappen boven je hoofd, anders zie ik het niet!” roept ze in onvervalst Twents. Haar gitaar wordt erbij gehaald en het afwachtende publiek klapt nu eindelijk mee op “World Of Hurt.”
Gitarist Arnold van Dongen geeft een spetterende solo weg, en de energie straalt er vanaf. Kleine details zorgen voor een ontspannen show: er wordt onderling gelachen en Ilse de Lange doet iedereen opvrolijken met een setlist vol hits.
Haar stem is krachtig en vol power, dan weer breekbaar en een prachtige samenzang op “Livin’ On Love.” Het is duidelijk dat de hele band een enorme sprong voorwaarts heeft gemaakt, en veel stijlen samenbrengt met het grootste gemak.
Bassist Aram Kerbergen, geflankeerd door gitarist Martijn van Agt zorgen voor een stevige basis en valt genoeg te zien op het podium, al blijft Ilse de Lange de eyecatcher. Ze toont pit op het vrolijke “Puzzle Me” en eindelijk staat het hele veld te swingen.
Na een dynamische set worden de fans nog getrakteerd op “Born To Run” van Bruce Springsteen, met gierende gitaren die de adrenaline doet toenemen. De stem van Ilse de Lange overstijgt de verwachtingen; wat een power en zelfs het rauwe randje is charmant. Dat is wel het hoogtepunt van de dag!
Ondertussen zijn de motoren opgesteld en neemt de spanning toe. Wie zal de gouden helm winnen, vorig jaar in handen van niemand minder dan Jeffrey Hennings.
Met races in Spanje en Zweden werd het voor hem onmogelijk om langs te komen, maar de ogen zijn gericht op Jos Hansen, Kawasaki voor het ‘Monster Energy Pro Circuit team.’
Hij heeft in 2008 en 2009 de gouden medaille op het grootste Action Sports evenement ter wereld gewonnen: de X-Games. Dit jaar oogst hij veel respect door met een gebroken hand door te racen.
Toch weet Hansen drie van de negen wedstrijden van het Supercross seizoen te winnen, wat hem een derde stand in het kampioenschap oplevert. Hij gaat ook goed van start, maar na de eerste heuvel is er een ongeval met een jonge renner, die met mitella de cross moet verlaten.
Het ongekend hoe op het circuit het stof opwaait en renners de hoogte in springen. Het is dan ook geen verrassing dat het afgeladen vol is aan de zijkanten en de wedstrijd blijft tot op het laatst spannend.
Het is uiteindelijk no.28 William Saris die als het eerst de finish bereikt, op de voet gevolgd door no.88 Ronnie van Rooij. Ze kunnen trots zijn: de Achterhoek heeft zegegevierd, en de Amerikaan heeft ondanks zijn geweldige kunsten niet de top drie behaald.
Tijd voor muzikaal vermaak met Katzenjammer, een Noorse vrouwenband met een zeer eigen geluid. Al is het vooral de aankleding die bij blijft: kleurrijke jurken, beschilderde instrumenten en bloemen in het haar.
De naam betekent veelzeggend kater in het Noors. De dronkenmanliedjes zijn wellicht niet de beste benaming voor de vrolijke songs, maar het veld staat van begin tot eind te hossen en vrolijk mee te schreeuwen.
Een eigenwijs geluid op het podium van de Zwarte Cross, met een trompet, accordeon en ukelele en balalaika in de gelederen eens iets heel anders.
“A Bar In Amsterdam” is zeer toepasselijk en de samenzang van de bandleden is uitbundig. Voeg daarbij een opzwepende trompettiste, die net wat minder hees is als de rest van de formatie en met gemak wordt dan het hele veld veroverd!
Ook “To The Sea” doet het erg goed, al is het maar omdat Marianne Svein met haar rauwe stem het publiek makkelijk in beweging krijgt. Dan maakt het ook niet meer uit dat het gezang snel in geroep omslaat en een hees geschreeuw. Een vrolijk feest: de Zwarte Cross gaet los!
In de megatent is de sfeer heel anders, daar staat iedereen opeen gepakt om een glimp van Miss Montreal op te vangen. Een paar jaar geleden scheurde ze nog mee, speelde ze op het hoofdpodium en later nog eens met de Motorband, nu spelen ze op eigen kracht de hele tent plat.
Zangeres Sanne Hans is al lang geen onbekende meer, zowel de Achterhoek als de rest van Nederland heeft ze in rap tempo veroverd. Met haar enthousiasme en stevige rocknummers weet ze iedereen aan het swingen te krijgen.
Al vanaf de eerste noot is het dringen bij het hek op de voorste rij, veel jonge fans die alles van begin tot eind kunnen meezingen. In haar stoere rode leren jasje rent de zangeres over het podium, de gitaar achter zich wapperend.
Meteen vol power entree makend op “The Real Thing” en de uitroep ‘Boeruh’ is het enige gepaste welkom. De samenzang met bassist Kobus Groen zorgt voor de nodige interactie. “ I Know Better” begint met akoestische gitaar maar groeit uit tot een swingend nummer en wordt dan al flink gesprongen.
Wanneer Sanne Hans wat later zelf al rockend op het podium staat met wapperend haar en een enorme dosis energie, is de tent al plat gespeeld. Al verliest de drummer zijn bekken, en is de toetsenist was weggestopt dat mag de sfeer niet drukken.
Dan neemt de frontvrouw even de tijd om op adem te komen en het publiek toe te spreken, hartjes gebaren verschijnen vooraan door vele jonge handen op de eerste rij.
“Hebben jullie een kater? Ik eens eindelijk niet, maar ik heb wel bier! Deze volle tent is echt een droom en het is geweldig jullie te zien klappen. Mijn vader en zusjes staan daar ook nog ergens..” en uitzinnig voert ze het tempo van de set wat op.
Wanneer aan het einde de cover van “Whole Lotta Rosie” van AC/DC ingezet wordt, is het wederom flink springen en rennen op het podium. Deze rock artieste heeft energie voor tien en dat werkt duidelijk aanstekelijk. Daarnaast weet ze met haar unieke stemgeluid makkelijk te overtuigen. Wat een feest in de Achterhoek met dank aan deze pittige dame!
Wanneer het letterlijk knallen wordt met de Motorband op het hoofdpodium, heeft de regen ook Lichtenvoorde bereikt en in korte tijd betrekt de lucht en wordt iedereen flink nat, en vele gezinnen verlaten al snel het terrein.
De echte liefhebber laat zich niet wegjagen, en het veld staat bescheiden vol wanneer onder andere Bennie Jolink (Normaal), Hendrik Jan Lovink (Jovink & The Voederbietels) en Gijs Jolink (Jovink & The Voederbietels) met een aantal bekende coureurs het podium op komen.
Om met allemaal het gas eens flink los te laten onder genot van scheurende gitaren! Wat een beladen veld met fans moest worden is nu verregend, maar dat maakt het enthousiasme niet minder. Vooral als je bedenkt dat deze mannen het hele weekend van podia naar podia rennen en tussendoor nog flink de motor laten ronken op de crossbaan!
De gastheren staan toch vol energie op het podium en het plezier straalt er vanaf, de aanstekelijke bluesy rock met de bekende stem van Jolink doet de menigte opleven.
Bennie Jolink benadrukt het zelf nog een keer: “Hoe mooi is het om cross met muziek te combineren en dat nu al vijftien jaar lang!” dat moet zeker een droom zijn die uitkomt.
Tante Rikie in haar bloemetjesjurk doet het wat ‘hennig an’ vandaag, maar ze kan trots zijn. De echte crossers staan daar op het podium flink los te gaan en wanneer het bekende geronk de gitaren overstemt, heeft de Motorband de regen getrotseerd!
Na een lange dag met Death Angel, en Sepultura als grote namen op de metalweide is het lang wachten tot de headliner Monster Magnet op de main stage. De reporter is doof, fotografen doordrenkt en het veld een glibberige koeienstal: kortom aan alles komt een eind en zo ook aan deze feestdag. Nog een dag in het verschiet om energie te vinden en de blaren door te prikken: zondag breekt alle records!
Zwarte Cross vr 15 juli 2011 – scheurende gitaren en vliegend gras
Tekst: Silviapd
Foto’s: Monica Duffels, Femke Hansen
De Zwarte Cross viert zijn vijftiende geboortejaar met een extra festivaldag. Al op de donderdag zijn de gastheren van Jovink en de Voederbietels de camping aan het opwarmen voor een spectaculair weekend! Deze eerste vrijdag is de aftrap van een weekend vol festiviteiten: van de theaterweide, de megatent to de Crossbaan: er is genoeg te doen!
De vrijdag trapt af met niemand minder dan Normaal in de nieuwe Megatent, die met het regenachtige weer een welkome toevoeging is. Bennie Jolink dwingt nog steeds respect af met zijn enthousiasme en vakmanschap.
Hij staat er rustig bij in zijn blauw geruite pak, toch eet het publiek uit zijn hand. Een volle menigte staat al vroeg te juichen inclusief Zwarte Cross shirts en gele hoedjes.
Het dak gaat eraf, en de sfeer is ongedwongen. Het voelt weer als thuiskomen: ieder jaar is het weer aftellen naar dit grootste feest in de Achterhoek. Er wordt flink meegeklapt en gejoeld met de toegankelijke rock van deze helden. Bennie Jolink roept het publiek toe: “Wie gaet er weer vandeur, maar het gaet nu los! Goed gaen en terugkomme!”
De drie mannen nemen met stevige blues en gierende gitaren afscheid, zelfs de kroonluchters staan te trillen. Dan is het wachten op de jaren tachtig godin Blondie, die in 1978 een onvergetelijke hit scoorde met “Denis.”
Al is de meute in een paar seconden de tent ut. Deze maken snel plaats voor fans met rozen en meisjes met even blond haar als de artieste die straks zal opkomen.
Jong en oud is nieuwsgierig wat deze vrouw nog in haar mars heeft en velen vragen zich verwonderd af of Blondie nog wel kan zingen.De mokken thee worden neergezet en opeens staat ze daar in glimmend zwart al dansend en de handen gaan al snel de lucht in.
Dit jaar heeft de Amerikaanse rockband het negende album “Panic Of Girls” uitgebracht, al is het vandaag meer een ‘greatest hit’ show zoals opener “Union City Blue.” Debby Harry is verrassend goed bij stem, al zijn de pasjes wel erg uitgedacht: wiegende heupen, kushandjes en ze zwaait luchtig naar haar publiek. Dat alles geflankeerd met een enorme zwart glimmende zonnebril.
De band is een kleurrijk gezelschap, met twee jonge leden in de line-up. “Dreaming” wordt stevig gebracht en het geluid is erg goed uitgebalanceerd. Dan gaat de glimmende zonnebril omhoog en swingt Blondie flink. Met “Atomic” wordt de versnelling ingezet en het publiek zingt vrolijk mee.
Met een indrukwekkende gitaarsolo van Tommy Kessler bewijst de band wel nog fris en vernieuwend te zijn. Het is een feest der herkenning met hits als “Call Me.” Een ding is zeker Blondie mag dan wat ouder zijn, ze hebben nog genoeg pit om de tente plat te spelen!
Inmiddels is Mooi Wark een heel ander feestje aan het houden op het hoofdpodium. Nu is ook duidelijk waar de fans van Normaal zijn gebleven, vrolijk bier en gras smijtend met deze rockformatie van eigen bodem.
Het veld is uitzinnig en voor het eerst vliegen de pollen door de lucht. Zeker het hoogtepunt van de dag, want waar heb je nu zoiets eerder gezien? Precies, nergens..dat kan alleen op de Zwarte Cross!
De sfeer zit er goed in, ook bij Ralph de Jongh and Crazy Hearts. De appel valt niet ver van de boom en het is niet zo verrassend dat velen deze blues, rock zanger eens gaan bekijken op aanraden van de heren van Normaal. Lekker rauw en toch vol melodie dankzij de inzet van de hele band. Een mooie opwarmer voor de headliner van de avond.
Op de metalweide is het inmiddels ook tijd voor de afsluiter van de dag. Helloween komt met een opzwepende dosis powermetal iedereen om ver blazen. Waar voorgaande jaren veel nieuw talent op de weide stond, is het dit jaar de tijd van de oude garde. Helaas is het geluid zo ontzettend hard, dat je de bas voelt trillen in je maag en geen enkel detail te horen is.
Jammer, omdat deze Duitse band met veel enthousiasme het publiek bespeelt. Het had zo mooi kunnen zijn, maar doordat de geluidsman denkt dat alles keihard moet om zo de megatent te overstemmen, gaat alles verloren. Dat ik niet na drie seconden gillend weg ren, komt door het charisma van zanger Andreas Deris, die met een grote lach “heavy metal” blijft roepen.
Gegil is niet uit de lucht wanneer hij aankondigt: “Good evening, hope you are doing good! I stay five minuts longer to play ‘Keeper Of The Seven Keys. Part II’ for you!” Met zijn open houding weet hij het nog boeiend te houden. De gitaarsolo is slecht te horen en de vocalen verwaaien in het geluid van de rammende bas en drums.
Kortom: laat de metalweide links liggen als je gehoor je lief is. Dit is gevaarlijk en buiten proporties. Een groot minpunt van het verder zo leuke festival.
The Black Crowes zijn de trots van de dag. Een mega stadion act die met stevige bluesrock een grote show neerzetten op het hoofdpodium: ze krijgen met gemak iedereen in beweging.
Anders dan het hippie uiterlijk van de band doet vermoeden, ligt het succes van deze band in de jaren negentig met hits als “Hard To Handle” en “She Talks To Angels” van hun debuut, die deze avond zeker voorbij komen!
Tante Rikie kan trots zijn, want vele fans heten de band welkom op deze prachtige avond met volle maan. Dit optreden is een van de laatste van de ‘Say Goodbye to the Good Guys Tour’ voordat de gitaren in de wilgen worden gehangen, omdat de bandleden meer tijd aan het gezin willen besteden.
Ontspannen en schijnbaar onbewogen staat Chris Robinson achter de microfoon met een stevige baard. Een man die zijn sporen ruimschoots verdiend heeft en toch zonder ster allures de menigte tegemoet treedt.
Het is jammer dat hij gedurende de show wat statisch op het podium staat, en zelfs wat binnensmonds praat. Toch weet hij een dynamisch geluid voort te brengen en doet zijn stem verbazen.
Zijn broer Rich Robinson op gitaar straalt meer energie uit met zijn gierende solo’s.Samen met het vingervlugge Hammond geluid van toetsenist Adam Macdougall wordt je terug genomen naar Woodstock en de jaren zestig.
Het is swingen met het rauwe stemgeluid van de frontman, een mooi contrast met de stevige drums en opzwepende gitaren. Een geweldige kennismaking voor een ieder die de band nog niet live heeft gezien en meteen een langdurig afscheid.
Voor deze Amerikanen mag deze avond relatief een klein concert zijn, toch is het een memorabele avond. De goed geoliede machine brengt swingende rock met een blues randje, inclusief de nodig dosis harmonie en een perfect samenspel. De muzikale intermezzo’s zijn een genot voor het oor en nadat de band is warm gedraaid op het eerste nummer “Jealous Again” gaat het berg opwaarts in rap tempo.
“Soul Singing” doet verlangen naar verlaten wegen, een grote truck en wapperende haren in de wind. Het is zo makkelijk om je te laten wegvoeren op de klanken van de rauwe gitaar en ontspannen vocalen. Dit slaat al snel om in een krachtige climax die iedereen wel kippenvel moet bezorgen.
De kracht van de Black Crowes is de veelzijdigheid aan stijlen zonder saai te worden. Op het podium mag het er wat degelijk uit zien, maar de behaarde mannen gaan op in de muziek en het samenspel brengt de hele dag naar een hoger plan.
Aan het einde van de set komen de grote hits voorbij. “Remedy” is de laatste opzwepende afsluiter. Het is nog een keer genieten van deze heerlijke muziek. Dan valt toch echt het doek en is deze jubileum editie nu al onvergetelijk!
Music Credo webzine 