Dauwpop – optredens achttiende editie van hoog niveau

tekst: Silvia Deurwaarder
foto’s: Monica Duffels

Al jaren is Dauwpop een vaste traditie op Hemelvaartsdag. Dat betekent vroeg uit de veren om in het groene landschap, met een lammetje hier en daar, de bekende roze tent te vinden. Dit jaar zijn er een aantal verrassingen. Zo is het terrein wat verandert, met een paar nieuwe podia. Met zevenduizend bezoekers is de opkomst opmerkelijk laag, terwijl juist het weer meevalt.

De line-up van deze achttiende editie is veelbelovend. Met een mainstage waar de crème de la crème van de Nederlandse muziek verenigd is. Daarnaast experimentele podia, waar ook aanstormend talent een kans krijgt. De sfeer is bij binnenkomst gemoedelijk.

Bij de laatste tonen van festivalopener Guus Meeuwis breekt de zon al door en weten velen de weg naar het nieuwe ‘King King’ podium te vinden. Een knus, wit houten gebouw is de setting waar Greg Holden zijn tour afsluit. Na veertig dagen intensief touren mag de Brit even naar huis. De zanger is een rijzende ster en een van de vroege hoogtepunten op dit festival.

Zijn opkomst is bescheiden met de gitaar in de hand, geflankeerd door drummer Francis Moon en voor de gelegenheid met gitarist Jan Peter Hoekstra (bekend van Krezip). De titletrack van zijn debuut ‘I Don’t Believe You’  toont meteen de sterkte van Greg Holden. Zijn stem is gevoelig zonder aan kracht in te boeten. Hij weet zijn nummers te vertolken met een oprechtheid, die ontroert.

“Empty Hands” is ingetogen, gevoelig en bijna kaal: een troubadour die zijn ziel bloot legt. Dan richt Greg het woord tot de toestromende massa:”It is my first festival and I am happy to be here. Even I can hear the band next door.“

Een heel andere kant komt naar voren op “Hell & Back” met opzwepende drums, wat enkel een trommel is bespeeld uit de koffer. Het publiek komt ook los, al klappend. De mix van country, blues en rock is verfrissend.

De 3FM hit “The Lost Boy” mag niet ontbreken en het is de bezieling van Greg Holden die de luisteraar bewust maakt van ieder woord. Bijna woedend articulerend. Zo dwingt de zanger met de minuut meer respect af.

Er wordt wat verlegen meegezongen op het Ierse drinklied, maar na wat aansporingen weet Greg iedereen te winnen. De band staat als een huis en vliegt door de set heen. Er is nog tijd voor “Irony.” Een waardige afsluiting van deze stijlvolle, emotionele achtbaan die Greg Holden heet.

Het is even overschakelen naar Chef Special op de mainstage, waar het feest al is ingezet met Gers Pardoel. De huisband van De Wereld Draait Door staat op eigen benen met een unieke mix van funk, rap en zelfs rock.

Zanger Joshua Nolet staat ontspannen op het podium en heeft het publiek meteen op zijn hand. De zware gitaren met bluesorgel zijn een verrassende basis voor de versnellende rap.

Ook Nolet is bescheiden: “Hellendoorn ik hoop dat ik mag bijdragen aan een mooie dag!” en dat terwijl de volle tent hem flink toejuicht. Nummers als “Colors” en “Birds” maken het feest compleet. Het is jammer dat het geluid ongelooflijk hard is, waardoor veel details verloren gaan.

Dan maakt The Kyteman Orchestra zijn opwachting tegen het eind van de middag. Het podium is nog nooit zo vol geweest met al die instrumenten; van blazers tot strijkers, koor en zangers. De opening met de opkomst van geestelijk vader Colin Benders, oftewel Kyteman, is bombastisch. Zelf staat hij wat weggedoken in zijn hoodie, voornamelijk alle muzikanten dirigerend.

De piano vloeit moeiteloos samen met heldere blazers en de tenoren. De klassieke invloeden doen denken aan Carl Orff; bombastisch en krachtig. Soms klinkt het zelfs wat lelijk met schelle bekkens tussendoor.

Kyteman heeft met zijn nieuwe project “The Kyteman Orchestra” een nieuw pad bewandelt en met een verrassend resultaat. Hij weet als geen andere muziekstijlen te verenigen die mijlenver van elkaar verwijderd liggen.

Neem de drie zangers, die duidelijk een rap of hiphop achtergrond hebben.  Opeens worden grenzen doorbroken en klinkt het geheel bijna sereen.

Het is even wachten op de befaamde trompetsolo van Kyteman, die dit keer vrij sporadisch aanwezig zijn. Wanneer hij de capuchon afzet en zich omdraait naar het publiek, raakt hij de overvolle tent met zijn fragiele tonen.

Benders zoekt al dirigerend interactie met zijn muzikanten. Hij beweegt veel en duikt overal op. Zo is er een voordurende circulatie aan muzikanten en zangers, die in het centrum opgesteld staan. Iedereen krijgt de ruimte en dat maakt de show erg goed verzorgd.

Zelf geeft Kyteman aan niet zo’n prater te zijn. Toch weet hij oprecht de mensen te overtuigen met: “Goedemiddag en welkom. Volgens mij is het een heerlijke dag, en we zijn er komend uur nog. Ik hoop dat het bevalt. Volgend stuk is een favoriet en steeds een puzzel om goed te spelen.”

“Day 1” is het bombastische, grootse muzikale thema wat iedere stoute droom overtreft. De zangerige cello; die ingetogen en uitgesponnen overgenomen wordt door het koor en de blazers. Wat een dromerige sfeer oproept, zo licht en harmonieus. Zo stel je de schepping voor, wonderschoon.

Het doet bijna pijn te merken dat al het geluid compleet overstuurd is en veel te hard wordt weg gezet: de hoge en lage tonen hebben de overhand. Met de inzet van al die mensen, is dat iets om verdrietig van te worden. Dat er zo ontzettend veel belangstellenden zijn die geboeid luisteren, maakt veel goed.

Het contrast kan niet groter zijn met een kakofonisch samengaan van instrumenten met daar bovenop een rauwe Franse rap. Er ontstaat een wisselwerking tussen violen, koor en blazers. Jammer dat de ruis de overhand krijgt. Het slotstuk is adembenemend en onovertrefbaar. Een diepe buiging voor dit project: ongekend voor Nederlandse begrippen en zo grens overstijgend.

Ilse DeLange heeft een roerige tijd achter de rug en het is goed de zangeres terug te zien op bekend terrein. Ze heeft in het verleden vaak op dit festival gespeeld en het is haar thuisbasis.

Nonchalant gekleed in gympies en spijkbroek, wekt Ilse DeLange een ontspannen indruk. “Next To Me” is de vrolijke en zonnige opening. De stem van Ilse is erg zuiver en de band staat als een huis. Het geluid is helder, het kan dus toch op een festival.

In al die jaren heeft Ilse DeLange altijd een hoge standaard weten vast te houden: geen enkel optreden was beneden de maat of minder goed verzorgd. Ook dit keer is ieder nummer prima uitgevoerd.

Er valt dan ook niets aan te merken op dit optreden. Soms wil een zangeres nog wel eens vermoeid klinken of kampen met stem problemen. Dit is bij Ilse  de Lange niet het geval en dat verdiend respect.

“Puzzle Me” is dynamisch uitgevoerd met twee achtergrondzangeressen erbij.  Het is makkelijk meezingbaar en veel gezinnen genieten volop. Zelfs een jongen van zeventien zingt woordelijk alles mee. De sfeer is ontspannen en gemoedelijk.

Het publiek reageert enthousiast wanneer Ilse het woord neemt: “En zijn jullie op de fiets wezen Dauwtrappen? Hoe is het hier zo vlakbij huis.” Dan neemt ze de gitaar ter hand. Bij het orgelachtige intro volgt de megahit “World Of Hurt” met een gierende solo van gitarist Arnold van Dongen.

De show blijft een feest der herkenning met “Livin’ On Love” en swingen bij “I’d Be Yours.” De zangeres weet zich met een bekwame band prima staande te houden, zelfs na een imponerende show van Kyteman.

De sfeeromslag is wat groot naar de duistere rock van Silvert Høyem, de voormalige zanger van Madrugada. Aan de andere kant van het terrein speelt de Noor voor een handjevol bezoekers.

Gekleed in zwart benadrukt de zanger nog meer de donkere sfeer, die blijkt mee te vallen wanneer een logge gitaar inzet en zijn diepe stem de overhand krijgt. Wanneer hij de tamboerijn pakt, wordt het tempo opgevoerd. De melodie wordt door Silvert gedragen, de instrumenten geven slechts ondersteuning.

Het is dan ook lastig om een refrein te onderscheiden en dat is tevens de kracht van zijn solo nummers. Het vormt een geheel wat je mee doet voeren. Al is het wat opmerkelijk wanneer hij even van het podium verdwijnt.

Hier en daar is de stem van Silvert vergelijkbaar met Depeche Mode alleen is dit niet even toegankelijk. De fans worden getrakteerd op een net geschreven nummer “Where Is My Moon.” Zeker de meest experimentele artiest in de Dauwpop line-up.

Terug bij de mainstage maakt De Dijk zijn entree door meteen flink te rocken op “Ietsje Later.”  Zanger Huub Lubbe draagt een driedelig ruitjespak, wat wel veel de aandacht opeist. Zijn stem is simpelweg goed en ook de mede bandleden weten een degelijk optreden te verzorgen. De mondharmonica en blazers maken het geluid van de band veel voller.

De Dijk verslapt geen seconde en dat is meteen het gevaar: het wordt wat voorspelbaar en clichématig. Daar is niets mis mee, maar verrassend is het niet. Of het moet de Dauwpop Award zijn die de heren overhandigd krijgen, waarna ze vol enthousiasme nog een toegift inzetten. Het ontbreekt Huub Lubbe niet aan energie, dat is wel duidelijk.

Afsluiter van het festival ligt dit jaar in handen van Within Temptation, de goedverkopende rockband met frontvrouwe Sharon den Adel. De band is net terug uit het theater en komt wel iets te laat op.

Het is flink dringen vooraan en het is dan ook snel erg benauwd in de tent. “Shot In The Dark” is een perfecte opener vol bombast, gierende gitaren en zware drums. De stem van Sharon klinkt hier en daar wat dunnetjes, maar dat kan aan het geluid liggen.

De show is goed aangekleed met verhogingen op het podium en videoprojecties. De energieke ontlading volgt op “Faster” waarbij de band veel contact maakt met het publiek.

Waar de band op Huntenpop een speciaal optreden verzorgde, wordt dit keer gekozen voor de grote hits waaronder “What Have You Done Now” en “Ice Queen.” Er wordt traditiegetrouw afgesloten met “Mother Earth.”

Within Temptation verzorgt een goedlopend optreden, waarbij het aan energie niet ontbreekt. De gedachte dat er op automatische piloot gespeeld wordt, doemt wel op. Het publiek deert het niet, die geniet volop.

Deze achttiende editie van Dauwpop brengt veel artiesten samen en alle optredens zijn boven gemiddeld goed verzorgd. Een kritiek punt blijft het geluidsniveau wat al minder hard is dan vroeger, maar toch vrij overstuurd bleef.

Een punt van zorg is de buitensporige hoeveelheid rook die overal is: zowel in de persruimte als in de festivaltenten wordt erg veel gerookt. Met kinderen in het publiek toch niet erg bevorderlijk. Wanneer er op het podium veel rook vrij komt, ontstaat er een zuurstof tekort. Voor de organisatie is dat zeker een punt van aandacht voor de toekomst.

This slideshow requires JavaScript.