Beth Hart – dwingt Tivoli op de knieën met improvisatie

tekst: Silvia Deurwaarder
foto’s: Qeaux Qeaux Jones en Roelof van Hasseld

Ruim drie jaar keert Beth Hart jaarlijks terug naar Tivoli, om standaard uit te verkopen en een concert te verzorgen wat de zaal doet zinderen op de grondvesten. Deze keer is het niet anders met het nieuwe album ‘Bang Bang Boom Boom’ op zak.

Opener van de avond is Qeaux Qeaux Jones, de formatie rond zangeres Coco Jones. Sinds september is het debuutalbum ‘No Man’s Land’ uit, wat bol staat van de blues en American folk. De semi-akoestische band opent wat jazzy, allen zittend met een gitaar op schoot. De zangeres heeft een wat laag stemgeluid, wat hier en daar aan Anouk doet denken en ook de naam Amy Winehouse doemt op.

Geen slecht begin, met name omdat de band klein durft te zijn en het publiek er niet arrogant doorheen praat, zoals zo vaak gebeurd bij een support act.De set van een half uur laat een divers geluid horen, al blijft het wel wat mak en vooral de performance is vrij statisch.

De band blijft vast op de plek zitten, zonder veel aandacht aan het publiek te besteden. Coco Jones voert het woord en weet iedereen te enthousiasmeren door te zeggen dat ze zelf ook fan is van Beth Hart. Daarna volgt een vrij onverstaanbaar verhaal, wat uitmond in anekdote over de show in Paradiso een paar dagen ervoor.

De jankende gitaar solo’s in afwisseling met het rauwe randje van Coco Jones, wekt de nieuwsgierigheid. Het is jammer dat het optreden wat blijft door kabbelen, ook al gaat de zangeres letterlijk op de knieën voor het publiek.

Met het nieuwe album ‘Bang Bang Boom Boom’ breekt zangeres Beth Hart definitief met haar rock verleden en gaat meer en meer de blues kant op. Een volwassen geluid en met name nieuwe wegen worden bewandeld. Dat spreekt een ander publiek aan: het is een stuk grijzer vooraan.

Zoals het betaamt, opent Beth Hart alleen achter de piano met haar voeten meetikkend op het Perzische kleed.  Het nieuwe ‘There In Your Heart’ raakt meteen. Het zuivere stemgeluid, de emotie en krachtige uithaal: het is allemaal daar wat deze zangeres zo bekend maakt en onderscheidend.

Met gitarist Jon Nichols wordt ‘Baby I Love You’ swingend, waarna de band strak in het pak verschijnt. Wat onwennig wiebelt Beth Hart op haar hakken over het podium, maar dat doet niet onder aan haar oprechte enthousiasme en energie. Iets wat minstens zo belangrijk is naast een zuiver optreden.

Als geen ander weet ze de emoties te vertolken: een gevoelige snaar te raken of juist iedereen op te zwepen, zoals op ‘Well, Well.’ De eerste helft loopt behoorlijk stoom, met een ratelende Beth die zichtbaar geniet. Zelf zegt ze het ook, maar iedereen zal het beamen: de optredens in Tivoli hebben een speciaal tintje iedere keer weer. De intimiteit en improvisatie maken het altijd weer tot een onverwacht avontuur.

Toch blijft Beth Hart op haar best alleen achter de piano, wanneer haar stem het nummer draagt. Rauw en zelfs brekend nu en dan. Dan bezorgt ze iedereen kippenvel. Op het nieuwe album staat ‘Thru The Window Of My Mind’ een prachtige ballade, die live de bluessfeer nog meer versterkt.

Halverwege wijkt Beth Hart van de setlist af, met als gevolg dat ze soms wat snel inzet of de band wat later. Het levert een spontane interactie op die haar doet hakkelen. De tweede helft is doordrenkt van de blues en soul met ‘Chocolate Jesus’ en ‘Baddest Blues.’ Af en toe zijn de drums en bas wat hard, maar de balans is beter dan een aantal voorgaande concerten van haar.

Onverwacht komt persoonlijke favoriet ‘Sky Full Of Clover’ voorbij, wat ze naar eigen zeggen al jaren niet gespeeld heft (ik heb het een keer gehoord jaren geleden in 2005). Daar herrijst Janis Joplin in alle gratie, iedereen in euforie achterlatend.

Beth Hart brengt Tivoli op de knieën, een grootse prestatie waarbij Beth Hart alles van zichzelf vraagt en met een boeiend optreden alweer naar meer doet verlangen. Wat een gratie!

This slideshow requires JavaScript.